Einhver búinn að fá sér (h)jónu??

Ja hérna, var og er af og til enn þáttakandi í mannréttindabaráttu lesbía og homma.  Alltaf koma fram snjallar hugmyndir um að halda aðgreiningu áfram.   Yfirleitt tilkomnar í meðvirkni og til að spara einhverjum öðrum minnihlutahópum "innri sársauka" vegna eigin fordóma og þrönga lífssýn.

Aðskilnað ríkis og kirkju er fyrir löngu tímabær. Gefum öllum frelsi til að gefa saman þau sem það kjósa og óska eftir blessun óháð framkvæmdaaðila.  Fjölskylduskilgreiningin samkvæmt landslögum er eitt,  hvað einkasöfnuðir ákveða er þeirra einkamál. Sjálfur hef ég mína trú og er í beinu óháðu sambandi við minn Guð.

Landslög verða að gera alla jafna fyrir lögum og gefa saman löglega í löglegt hjóna-band.  Ekki ætla ég að hafa áhyggjur af meðvirknisviðbrögðum við fordóma fárra innan ríkiskirkju eða annarra söfnuða.  Megi þeir hvíla (fordómarnir) í friði innan hvers safnaðar og starfsvettvangs hvers og eins.

Lifum og látum lifa í sátt við Guð og menn hvort sem við af einhverjum teljumst hinsegin eða annað!

Hjónar og hjónur

Hvað er ekki að gera sig þessa stundina? Ekkert virðist vera? Grundvallarstefnuleysi allsráðandi!

Afhverju var hann yfir höfuð í stjórn Iceland!! Við erum bara ekki alveg að fatta alvöruna í þessum málum.  Þetta er ekki leikur.  

Kosningar nálgast skilst mér?  Frekar augljóst að okkur vantar allar tengingar við flest.  Gáfulega mælt?  En samt sem áður líður mér þannig gáfur eða ekki gáfur.   

Áhugaleysið er algjört.  Getuleysi stjórnmálaflokkana algjört.  Getuleysi til að endurnýja sig og  skortur á hugmyndum og persónulegum ferskleika.   Allt er í sama daufa litnum. Og flest á síðasta söludegi ef ekki útrunnið.  

Margir leita eftir svari við ringulreiðinni og óróanum í heiminum.  Ástandið á samt eftir að versna enn um sinn einn dag í einu.  Staðreyndin er að þetta verður að ná einhverjum sársaukapúnkti áður en okkur ber gæfu til að byrja enduruppbygginguna.  Margt þarf að koma í ljós áður en græðgi, öfund, eigingírni og lygiblandin "heiðarleiki" hreinsast burt og heilun fer fram.

Fróðlegt væri ef einhver færi að gera lista yfir allt það góða og heilbrigða sem er til staðar í samfélaginu.  Hvað það er sem gerir okkur að þessari skemmtilega einkennilega hugsandi þjóð.   Hvað er í raun til skiptana og hvernig skiptum við af réttlæti og kærleika auð okkar á milli í jöfnuði?  Hvar skortir að endurnýja til að við endurtökum okkur ekki með jöfnu millibili? 

Lífsleikni okkar virðist mjög takmörkuð og ótrúlegt en satt orðið hræðir flesta.   Af ótta við það ófyrirséða vilja flestir tengja lífshamingjuna af þægilegheitum (leti) við næstu fjárhagsáætlun!  Peningahyggja er enn allsráðandi.  Enn er reynt að plástra yfir gömlu sárin og endalaust svo skipt um því sárið opnast aftur og aftur.  Það hefur nefnilega gleymst gröftur í sárinu.   Þessi gamli gröftur er meinsemd samfélags okkar.  Algjör endurnýjun er þörf til að ná eftirstandandi gröft úr meinsemdinni.  Þá hefst heilunin.  

Nýr grunnur heilbrigðis, fjármála, félagslega og að einhverju leyti menningarlega er nauðsynlegur.  Ekki lítið en alveg meir enn mögulegur.  Vinnum annarsvegar í málunum í deginum í dag og vanda hans og hinsvegar í nýjum grunni sem stöðvar innbyggðu endurtekninga áráttuna.  Fjarlægum gröftin úr sárunum og græðum líf okkur með nýju opnu réttlætis- og kærleiksleitandi hugarfari.  Flest af þessu mundi eiginlega flokkast sem eðlileg forvarnarstarfsemi!  Forvarnarstarf sem skort hefur vegna getuleysis okkar til að vinna í tíma sem er lengri en fjögur ár í einu.  Eigingjarnar pólitískar atkvæðistengdar ákvarðanir hafa sífellt verið teknar vegna "tímaskorts" og gömul sár hafa aldrei fengið í friði að gróa um heilt.

Kjarkleysi ríkir við að stíga inn í óttan og nálgast nýjan heim.   Er þegar upp er staðið skortur á raunverulegum samhug hjá okkur.   Er eiginhagsmunahugsunin að endalaust halda sárum opnum.  Sárum sem eru endalaust að rugla allri framtíðar áætlunargerð nú um stundir.  Hugmyndafræði sl. ára er dauð og við erum vonandi að moka yfir restir hennar nú um stundir.

Hvar er alvöru íslenskur umhverfisflokkur?  Hvar er sjálfbæra- framtíðarhugsunin í fararbroddi?  Hvar er félagslega af alvöru jafnaðarhugsunin stödd?  Hvar er samhugurinn sem nær út fyrir ríkjandi eiginhagsmunameinsemd.  Hvar er þessi allsherjar endurnýjaða lifsleiknistefna sem okkur svo tilfinningalega skortir. 

Ef við viljum framtíð verðum við að endurskoða hvert við viljum stefna með líf okkar og land.  Tekjur og gjöld eru hvarvetna í í kringum okkur í hrópandi ósamræmi.   Öll þurfum við að anda út og anda inn til að lifa.  Heimurinn þarf einnig að í réttlætiskennd fá að anda eins og við.  Jörðin þarf að fá heilbrigt loft til að anda út og inn svo einnig við getum það.  Samt erum við hikandi við að endurskoða lífsstefnu okkar!   Hvað er í gangi?  Það er að kosta okkur flest allt að reka svona lengi á reiðanum í gegnum lífið. 

Skortur á nýrri grunnstefnu sem þjóð er að kosta  okkur nauðsynlegan lífsvilja og orku til að halda áfram för okkar inn í framtíðina. En við eigum alla möguleika ef við grípum tækifærið sem býr í ástandi dagsins í dag.

Segir að Jón Ásgeir muni hætta í stjórn Iceland

Breytum forgangsröðun okkar! Kominn er tími til alvöru forvarnaraðgerða!?

Í fimm vikur hefur verið virkni í eldfjallinu.  Aska að falla í rigningu á Selfossi og þykkur mökkur í Fljótshlíðinni og þar í kring. Þar er útlitið svart í bókstaflegri merkingu eins og á fleiri stöðum fyrir austan í því sem kallað er núna gríðalegu öskufalli.  Fréttaflutningur virðist aftur vera að falla í hræðslukenndum svæðisbundnum lýsingum á ástandinu.  En hvað um aðgerðir á svæðinu í heild sinni?? Eru einhverjir að sinni forvarnarstarfi á svæðinu??

Hvar eru kröfur td. fréttamiðla um aðgerðir vegna þessa ástands???

Furðu lítill fréttaflutningur er af heildar afleiðingum á fólk og land vegna þessa alvarlega máls.  Áhugi fréttamanna er mest í fjármálahneyksli og persónulegum lýsingum á líðan innanbúðar bankaræningja.  Það er  brýnt að velta steinum við í  bankamálum.  En fyrr má nú vera allskonar furðulegar óþarfa upplýsingar eru í gangi um mataræði, ómerkilegt spjall um eða við talda svikara.  Endalausar endurteknar upplýsingar um sama atriðið hjá sama fólkinu.  Hlífið mér við þessu!  Farið frekar í að skoða eigin fréttaflutning þessa tímabils. Hvaða ábyrgð tóku fjölmiðlar hvaða aðhald veittu fjölmiðlar stjórnmálafólki og viðskipta- og bankafólki?  

Hvar er opinber aðstoð stödd til þeirra er búa fyrir austan?  Alvöru aðstoð fjárhagsleg, félagsleg, andleg og aðstoð á jörðunum sjálfum.  Mér er til efs að svona sinnuleysi væri erlendis við svipaðar aðstæður.

Við erum enn í því að viðurkenna að vandinn sé svona eiginlega nokkurn veginn til staðar.  Förum svo að gera lítið úr,  breyta eða afneita staðreyndum og líðan okkar.  Eins og áður erum við svo stolt og hrædd við viðbrögð fólks og álit að við getum ekki boðið fram eðlilega aðstoð.  Hvorki vegna augnabliksástandsins eða eðlilegra forvarnaraðgerða.  Einhvern veginn heyrist lítið af umræðu um þessi mál á Aþingi hjá ríkisstjórn eða ráðherrum. 

Finnst eins og það hljóti að vera eitthvað að hér.  Þessi dæmigerða íslenska þögnr og hetjulund fólksins á staðnum er einkennilega og með flóttalegum hætti samþykkt af okkur hinum.  Hvernig væri að hafa bara skýrar manneskjutengdari aðgerðar- og vinnureglur og einfalda aðstoð í gangi án þess að gera lítið úr dugnaði heimamanna og kvenna.   Aðstoð sem færi bara í gang og er látin ná vel inn fyrir girðingar fyrir austan. 

Viðskipta- og bankamálin eru mikilvæg en eru í sínum farvegi.  Hvílum okkur aðeins og förum í samfélagslega aðstoð við fólk sem orðið hefur fyrir barðinu á þessari ösku úr iðrum jarðar. 

Einnig má minna á þögnina í kringum 16- 17 þúsund atvinnulausa og fjölskyldur þeirra.  Enn ein hetjuásyndin sem birtist og ofurþögn ráðamanna og fréttafólks.  Hvar er verið af alvöru að sinna félagslegum og andlegum málum atvinnulausra og þeirra nánustu?  Forvarnir eru ekki fyrir okkur eða hvað??

Askan er alvöru óvinur.  Við skulum hætta yfirborðskenndum hetjuskap.   Stíga inn í óttan við að taka tilfinningalega þátt sem heild og einstaklingar.   Vinna öll saman við að aðstoða fórnarlömb þessa vágests í einlægni af samúð og alvöru.  Allt of fáir eru hér að vinna þetta verk.  Og opinber þögn ríkir um þetta svæði.  Sem á að vera opinbert hneyksli.  En fjölmiðlar þegja að mestu leyti líka!

Í engum ofannefndra mála höfum við haft dug til að brygja brunninn fyrr en barnið var komið ofan í hann.  Þá er loki skellt á og farið að pússa yfirborðið.  Forvarnarstarf er eitt óvinsælusta orð sem stjórnmálafólk getur hugsað sér.  Árangur ekki öruggur á kjörtímabilinu.

Fjármálaástandið er lýsandi fyrir skorti á forvörnum.  Staðreyndir um aðstoðarleysið vegna atvinnuleysins á sviðum eins og vinnu-félags- og andlegum er einnig augljóst dæmi um að forvarnir eru ekki fyrir okkur.   

Forvarnir vegna væntanlegra félags- og andlegra vandamála eru hverfandi fyrir austan.  Atvinnuleysi er einnig á svæðinu ásamt núna þessari viðbót frá Eyjafjallajökli.  Ætlum við að bíða eftir að barnið detta ofan í brunninn og skella loki á hann.  Eða fara í allsherjar forvarnarvinnu á svæðinu??

 

Askan fellur yfir Hvolsvöll

Hugsanir hugsaðar eða skýstroka - aðgerð í fyrirframsömdu handriti leikrits?

Sit aðeins meir en hálflamaður og hugur minn fær vart skilið gang mála sl. vikna. Íslenskt samfélag var ótrúlega lengi lamað og getulaus horfðum við á landið fara á hliðina.

Það er eins fyrir einhverju síðan hafi verið ákveðið að sett skyldi á svið leiksýningin  "Hér eru allir hamingjusamir".   Leikritið átti sér stað um allt samfélagið heima og að heiman.   Og handritið var notað án gagnrýni og blindandi var æft í mörg ár fram að frumsýningu.

Vandlega er valið í hlutverk og allt aðilar sem láta vel að stjórn eða hafa frumlega hugsun varðandi framrás leikritsins. Takmark sýningarinnar var að skila auðu sviði í lok sýningar.

Þegar kom að frumsýningu og tjaldið var dregið frá kom eins og hendi hefði verið sveiflað í ljós að  handritið var ónothæft og textin frá sjálfum sér gengin.  Áhorfendur skyldu hreinlega ekki hvað var í gangi og leikendur horfðu hver á hinn en engin kunni textan og engin vildi viðurkenna það.  Úr varð sýning sem hefði mátt heiti "Afneitunin mikla" fremur en "Hér eru allir hamingjusamir".  Því af ótta við að gera sjálfan sig að engu gátu leikarar ekki viðurkennt að handritið var ónýtt og að enginn kynni textan.  Þau bjuggu bara til orð og hegðun jafnóðum og úr varð farsi sem átti sér enga hliðstæðu.  Áhorfendur horfðu af undrun á það sem fram fór og vissu ekki hvernig skyldi taka þessari breyttu ásýnd leikritsins sem þau rétt áður höfðu háu verði borgað inn á. 

En farsinn var áhrifaríkt leikinn ótrúlegar inn á komur leikenda í úrræðaleysi og endalausum misskilningi gerði þetta allt að einni stórri órólegri tilfinninga geðsveiflu.  Í ljós kom við inn á komur aðalleikara breyting á texta þeirra sem vart nokkur annar hefði getað fyrirséð.  Aukaleikarar stóðu bara í undrun og kyngdu og reyndu af veikum mætti að búa til sýningu úr í nýjum raunveruleika orða og hegðunar sem birtist á sviðinu. 

Eftir að tjaldið fór fyrir sviðið sátu allir í undrun og þögn ríkti í salnum.  En svo fóru reiðar raddir að heyrast hér voru svik í gangi.  Ekkert hafði verið eins og lofað hafði.  Aðrir sátu í afneitun og trúðu ekki því sem gerst hafði.  Nei, sýningin hafði bara verið á misskilningi byggð og upphafleg sýning hlýti að fara fram rétt á eftir.  Handritshöfundar sátu og þvoðu hendur sínar og kenndu leikurum um og töldu að áhorfendur allir sem einn hafa endalaust misskilið allt saman.  Engin bar ábyrgð á neinu og engin hafði skilið neitt allir voru fornarlömb óviðráðanlegra aðstæðna augnabliksins.

Enn á það eftir að koma í ljós hvað fór fram á sviðinu og áhorfendur eiga enn eftir að melta og kyngja sýninguna.  Afneitun og reiði yfir svik og sterk krafa um endurgreiðslu aðgöngumiðans er að koma í ljós.  En það er svo annað mál hvað varð um tekjur af sýningunni og hvert handritshöfundar fóru.  Engin tekur ábyrgð en áfram verður leitað og einhvern tímann verður náð til botns í brunninum.  Og hver veit hvað leynist þar. 

Ef til vill upphaflega sýningin "Hér eru allir hamingjusamir"

Glitnir: „Skýstróks-áætlunin“

Stærri sýning en hugur fékk hugsað!? Eða?

Sit aðeins meir en hálflamaður og hugur minn fær vart skilið gang mála sl. vikna. Íslenskt samfélag var ótrúlega lengi lamað og getulaus horfðum við á landið fara á hliðina.

Það er eins fyrir einhverju síðan hafi verið ákveðið að sett skyldi á svið leiksýningin  "Hér eru allir hamingjusamir".   Leikritið átti sér stað um allt samfélagið heima og að heiman.   Og handritið var notað án gagnrýni og blindandi var æft í mörg ár fram að frumsýningu.

Þegar kom að frumsýningu og tjaldið var dregið frá kom eins og hendi hefði verið sveiflað í ljós að  handritið var ónothæft og textin frá sjálfum sér gengin.  Áhorfendur skyldu hreinlega ekki hvað var í gangi og leikendur horfðu hver á hinn en engin kunni textan og engin vildi viðurkenna það.  Úr varð sýning sem hefði mátt heiti "Afneitunin mikla" fremur en "Hér eru allir hamingjusamir".  Því af ótta við að gera sjálfan sig að engu gátu leikarar ekki viðurkennt að handritið var ónýtt og að enginn kynni textan.  Þau bjuggu bara til orð og hegðun jafnóðum og úr varð farsi sem átti sér enga hliðstæðu.  Áhorfendur horfðu af undrun á það sem fram fór og vissu ekki hvernig skyldi taka þessari breyttu ásýnd leikritsins sem þau rétt áður höfðu háu verði borgað inn á. 

En farsinn var áhrifaríkt leikinn ótrúlegar inn á komur leikenda í úrræðaleysi og endalausum misskilningi gerði þetta allt að einni stórri órólegri tilfinninga geðsveiflu.  Í ljós kom við inn á komur aðalleikara breyting á texta þeirra sem vart nokkur annar hefði getað fyrirséð.  Aukaleikarar stóðu bara í undrun og kyngdu og reyndu af veikum mætti að búa til sýningu úr í nýjum raunveruleika orða og hegðunar sem birtist á sviðinu. 

Eftir að tjaldið fór fyrir sviðið sátu allir í undrun og þögn ríkti í salnum.  En svo fóru reiðar raddir að heyrast hér voru svik í gangi.  Ekkert hafði verið eins og lofað hafði.  Aðrir sátu í afneitun og trúðu ekki því sem gerst hafði.  Nei, sýningin hafði bara verið á misskilningi byggð og upphafleg sýning hlýti að fara fram rétt á eftir.  Handritshöfundar sátu og þvoðu hendur sínar og kenndu leikurum um og töldu að áhorfendur allir sem einn hafa endalaust misskilið allt saman.  Engin bar ábyrgð á neinu og engin hafði skilið neitt allir voru fornarlömb óviðráðanlegra aðstæðna augnabliksins.

Enn á það eftir að koma í ljós hvað fór fram á sviðinu og áhorfendur eiga enn eftir að melta og kyngja sýninguna.  Afneitun og reiði yfir svik og sterk krafa um endurgreiðslu aðgöngumiðans er að koma í ljós.  En það er svo annað mál hvað varð um tekjur af sýningunni og hvert handritshöfundar fóru.  Engin tekur ábyrgð en áfram verður leitað og einhvern tímann verður náð til botns í brunninum.  Og hver veit hvað leynist þar. 

Ef til vill upphaflega sýningin "Hér eru allir hamingjusamir"

Höfða mál gegn Jóni Ásgeiri og tengdum aðilum

Óskiljanleg ábyrgðarlaus þáttaka fulltrúa verkalýðsfélaga í sukkstjórnum lífeyrissjóða!

Lífeyrissjóðir og lýðræði?  Eiginlega fljótlegt að afgreiða.  Ekkert er hér sjáanlegt um framkvæmt lýðræði hjá viðkomandi sjóðum.  Lífeyrissjóðurinn Gildi er tekið sem dæmi eftir nýjustu uppákomu þar á bæ.  En þögnin í kringum lífeyrisjóðahneykslið er þrúgandi og stjórnarmenn dvelja i hugsuninni "mér finnst ég algjörlega óeigingjarn og einarðlega helgaður velferð annarra".  Í lokuðum fjölskyldukerfum er ekki talað um tilfinningar, vanlíðan og vandamál! Er það þessa lokaða leyndarmála, vanlíðunar og reiðileið sem við viljum fara?

Í fulltrúaráð Gildis skipa verkalýðsfélögin 80 fulltrúa og Samtök atvinnulífsins aðra 80 fulltrúa. Þau velja svo helmingaskipta stjórn 8 aðila.  Stjórnin ræður svo í raun öllu er varðar fjárfestingar og ráðningar stjórnenda. 

Vald spillir og tekið allsherjarvald spillir algjörlega!  Forsjárhyggja, ég veit best og ræð þessvegna hvernig fjárfest er hugsun veldur hér algjörri spillingu og fjöldanum ómældum skaða.  En án óskoraðs valds til framkvæmda væri þetta ekki hægt.  Valds sem hér kreftst framkvæmdasiðferði þess er í eigingírni hugsar aðeins um sinn hag.

Þeir 40.000 sem greiða í sjóðinn ráða engu um skipan í fultrúaráð og hvorki þeir né 178.000 aðilar sem eiga réttindi í sjóðnum kjósa yfirhöfuð um eitthvað er varðar sjóð sem er í raun þeirra.

Mér skilst að þetta gildi um flesta opna lífeyrissjóði!  Sem aftur opnar á brýna nauðsyn á umræðu og endurskoðun ofannefndra reglna.  Félagsmenn eru í öllu þessu augljóslega aðeins hráefni sem er þessum mönnum nauðsynlegt til að þeir fái svalað valdafýsn sinni. 

Upplifun af svik er sterk hjá hinum einstaka félagsmanni.  Hans verður að taka ábyrgð á gjörðum allsherjargoðanna og dregið er úr lífeyrisgreiðslum til hans úr viðkomandi sjóði.  Allt til að standa undir sukk og óráðsíu fárra af valdhroka siðferðisblindaða einstaklinga.  

Í ölduróti tilfinninga dagsins,  reiði og sorgar er hver félagsmaður skilin eftir úti á rúmsjó án björgunarbáts.  Í eina björgunarbátinn fóru nefnilega siðleysingjarnir sem orsökuðu hrunið! 

Bylting er augljóslega nauðsynleg, ný og sterk sundtök annars drukknar hugsjónin og líf okkar allra.  Valdið notaði allsherjarstjórnin til að vera í áhættufjárfestingum með lífeyri félagsmanna.  Fjárfestingum sem af tilviljun lentu hjá vinum, flokksfélögunum eða öðrum kunningjum stjórnarmanna.   Tilviljun sem er í eðli sínu alveg einstaklega undarleg tilviljun.

Tap einstaka félagsmann í lifeyrissjóðum þessum er mikið.  En þeir sem orsökuðu með óráðsíu sinni tapið ætla bara að sitja áfram og segist kunna þetta betur en aðrir.

Siðleysi þessarar ákvörðunar stjórnarmanna er algjört. Og þó að "skilja megi" græðgi og peningahyggju Samtaka atvinnulífsins er þáttaka fulltrúa verkalýðsfélaganna í þessum gjörningum óskiljanleg.  Samtryggingin sem krefst eigingírni og sjálfshyggju er algjör því spunnin köngulóavefur spillingarinnar verður með einhverjum hætti eiga sér framhaldstilveru.

Ég fer ekki fram á mikið.  Aðeins að stjórnendur þessara sjóða viðurkenni mistök, biðjist fyrirgefningar og segi af sér.

Réttur til upplýsinga og frelsi til áhrifa,  að koma skoðun sinni á framfæri verður án efasemdar að vera algjör.

Lausnin er að opna og sýna það sem fram fer.  Hætta að ljúga, svikja, stela og fela hvort sem um upplýsingar eða fjármagn er að ræða.  Vandamálið er hér ekki vandamálið heldur það að vandamálinu er afneitað. En vandamálið sem ekki er til stjórnar samt ákvörðunum og gjörðum þess sem afneitar vandamálinu. 

Eitt vandamálið er einnig ríkjandi doði eitthvert getuleysi félagsmanna til að gera kröfur um breytingar á hvernig um lífieyrissparnað þeirra er annast.  Hvernig ætli sé hugsað um lífeyri stjórnarmanna lífeyrissjóðanna?  Eða lífeyrissjóði þingmanna og ráðherra? Afhverju heyrist nánast ekkert frá foringjum verkalýðshreyfinga um eigið stjórnleysi í stjórnum lífeyrissjóða?

Furðu sætir hvað heyrist lítið um þessi mál.  Mál sem snúast um lífeyrissparnað hundruð þúsunda einstaklinga.  Er doði og sorg enn ríkjandi eða er þetta sama gamla leiðin að taka við endalaust og láta yfir sig ganga.  "Þetta reddast" hefur ríkt of lengi!

Það er sagt "þú getur aldrei hjálpað öðrum ef þú ert drottnunargjarn því allar mannverur þurfa  að vera frjálsar til að finna sjálfa sig og lífa sínu eigin lífi. Ef þú ætlar að ráðskast með aðra mannveru hindrar þú framfarir hennat og það máttu aldrei gera.  Frelsi andans er nauðsynlegt fyrir sérhvern og alla. "  Höfum þetta í huga.

Kvartar undan kosningaáróðri í sundi

Lífeyrissjóðir og stjórnir! Enn má tengja framgang manna við líf í vanvirku umhverfi.

Það er magnað að sjá stjórnir fjárfestingaaðila eins og lífeyrissjóða í afneitun og stjórnsemiskasti standa í blindandi ótta fyrir framan ábyrgð sína.

Meðvirk hegðun stjórnarinnar sem telur sig"algjörlega og einarðlega helgaðir velferð annarra." er eðlileg í vanvirku umhverfi þar sem hugsunin "mér finnst annað fólk ófært um að sjá um sig sjálft" ríkir.  Bakvið svona hegðun er oft óttinn við að horfast í augu við raunveruleikann.  Því útkoman úr því er ekki örugg og eins og við viljum. 

Þegar sjálfsvirðingin hangir á þeim ytri hlutverkum sem ég sýni er skelin afar brothætt.  Því með því að taka síðferðislega ábyrgð gæti ég upplifað og jafnvel viðurkennt skömm og sektarkennd.  Það vil ég að sjálfsögðu ekki.  Erfiðleikarnir við að taka ákvörðun er eðlileg í svona umhverfi. Gæta þarf svo margs til að sjálfsvirðing haldist óbreytt. 

Þegar svona hegðun í vanvirku umhverfi ræður verður eigingírni og sjálfselska mjög ríkjandi.  

Ef aðili er valinn til ákveðinna starfa en tekst ekki að standa undir ábyrgð.  Hvað ber þá að gera? Fyrsta hugsun ábyrgðs einstaklings með góða sjálfsmynd er að segja mér mistókst og segja af sér. Sérstaklega ef fjárfestingastefnan hefur verið mjög á mörkum þess siðferðislega rétta og örugga sem ætlað er til af ávöxtunarstefnu lifeyrisjóða.

Hvað eru hagsmunafulltrúar atvinnurekanda að gera í stjórnum almennra lífeyrissjóða í svona miklum mæli? Hag hvers eru þeir að gæta? Geta þeir gætt þess hlutleysis sem krefst? Lífeyrisþegar sem fá lífeyrisgreiðslur úr viðkomandi sjóðum ættu að vera í forsvari og bera ábyrgð á sínni lífsafkomu.

Þessi stjórn hefur starfað í vanvirku umhverfi og orðið vanvirk sjálf.  Í þessu umhverfi virðist hún í heild eða einstaka aðili  ófær um að taka ábyrgð á ástandinu og koma sér út úr sjúklegum aðstæðum heldur aðlagar viðkomandi sig að þeim.

Vald spillir ef aðhald skortir og valdhafar sleppa ekki af ótta við hvað tekur við.  Treysta engum nema sjálfum sér og sjá ekki að viðurkenning mistaka er oft léttir og veitir viðkomandi frelsi til að halda áfram.

Skilgreining á meðvirkni er m.a. "Háttarlag þar sem manneskja tekur á sig ábyrgð á gjörðum annarra og hjálpar viðkomandi að forðast það að takast á við vandamálið á beinan hátt, gert til að viðhalda stöðugleika í samskiptum fjölskyldunnar".

Það er spurning hvort hinn almenni launamaður ætlar að forðast að takast á við vandamálið? Af ótta við að rugga bátnum.

„Menn eru stjörnuvitlausir“

Samfélag sáttar og samlyndis og meðvitund um að endurtaka ekki það sem miður fór?

Allt er hægt, en ekki án auðmýktar, heiðarleika og þolinmæðis. Við verðum að breyta og forgangsraða upp á nýtt.  Verðum án ótta að endurskoða fyrri gjörðir okkar og lífshætti.  Göfug og falleg markmið eru góð en það er leiðin þangað sem skiptir okkur máli.  En hvar og í hverju liggur fallið falið og hvar er lausnin?  

Meðvirkir einstaklingar hafa verið stikur á leið okkar að hruninu.  Einstaklingar sem hafa lært ákveðið hegðunarmynstur og aðlagað sig að þeim aðstæðum sem þau lifa við.  Þeir taka ekki ábyrgð á ástandinu og koma sér ekki út úr sjúklegum aðstæðum heldur aðlaga sig að þeim.  Meðvirknin verður í raun leið einstaklingsins eða hópsins til að skilgreina sig í gegnum utan komandi aðila.  Það að hefja sig yfir eða finnast hann vera undir öðrum kominn gildir um flokka sem einstaklinga.  Enginn hefur eðlilega sjálfsmynd eða er í sjálfum sér og eigið ágæti jafningi annars!  Á þessa leið hefst oft ástand sem verður að óbreytanlegri ríkjandi samskipta hefð.

Í nýju rannsóknarskýrslunni má skýrt sjá að við sem þjóð vorum á villigötum tókumst ekki á við vandamálið.  Hjarðhegðun, meðvirkni varð okkur að falli.  Óttinn við að vera öðruvísi, segja skoðun sína upphátt stjórnaði nær öllu hjá fjármálalífinu, þinginu, ríkisstjórn, forsetanum og hjá almenningi.  Sameiginlega skilgreindum við okkur í gegnum óráðsíudrauma annarra!! 

Löstur varð að dyggð í þögulli óttablandinni samþykkt okkar. Við breyttum  gildum okkar  og heilindum til þess að forðast höfnun eða reiði annarra.” Ekkert verður þó til úr engu!  Hegðun á tilteknu augnabliki, er afleiðing af öllu sem áður er yfir mann gengið.  Við erum afleiðing af lærðri hegðun undangenginna ára sem ekki verður breytt nema með nýjum lærðum siðum.  Meðvirk hegðun er lausn samfélagsins  til að viðhalda falskri öryggis tilfinningu sína hvað sem á gengur.  Djúpstæðri þjóðar - minnimáttarkenndinni var ýtt í burtu og afneitað að (útrásar)víkingahætti.

Þeir sjóðir sem höndluðu lífeyrir okkar töpuðu miklu í hruninu vegna “meðvirka“  hegðun stjórnenda sinna!  Þeir kenna öðrum og hruninu um ástandið. Engin sjálfsgagnrýni eða breyting er sjáanleg á setu manna í stjórnum.  Kannast einhver við þetta annarstaðar frá í samfélagi okkar?

Loforð eru gefin en má ég þegar ég lendi í ógöngur gefa loforð sem ég ætla ekki að standa við?  Verður það gott fyrir mig eða veldur lygin mér seinna vandræði?  Verður loforðið stundarfróun sem seinna leiðir til mikilla vandræða fyrir margra jafnvel mér óskyldra aðila.  

Hér má nefna loforð sem voru gefin en svikin um að af reisn sjá af virðingu um aldraða, öryrkja og þau sem minna mega sín í samfélagi okkar.  Þ.e.a.s. þannig að þau geti lifað án þess að upplifa að þau eigi minna skilið en “hinir”.

Einnig má nefna að forvarnir þær sem eru almennt í gangi varðandi fíkniefnamál, aðstandendur fíkla o.fl., og lífsleikni í skólum hafa engan veginn virkað.  Brunninum var ekki lokað og við hrynjum ofan í hann.

Margir þingmenn þáðu beinar greiðslur eða tengdust sérkjara  lána afgreiðslum frá bönkum og fyrirtækjum sem voru framarlega í sveiflunni og óráðsíunni.  Þingmenn verða að gera sér ljóst að þetta er óeðlileg tenging.  Það er engan veginn hægt að samþykkja slíkt.  Hér verða margir að taka stórar ákvarðanir.  Frá iðrunar og afsökunar til afsagnar eftir eðli samskiptanna.   Svo er auðvitað hægt að lifa í afneitun  og finnast maður hafa verið algjörlega óeigingjarn og einarðlega helgaður velferð þjóðarinnar.

„Það hefur aldrei neinn rukkað mig um slíkan greiða“ segir einn styrkþeginn og þingmaður í DV en hugleiðir ekkert óbeinu áhrifin.  “ Þessi styrkti mig” hugsunina sem getur lúmskt laumast að.  

Trúverðugleikinn er horfinn.  Allt virðist helsjúkt og vanvirkt. En allir verða að fá sinn tíma og engin tekur heljarstökk inn í nýja hugsun og nýjar framkvæmdaleiðir. Flokkarnir eru langt frá því að vera nálægt því að vera saklausir í þessum málum. Að tala um að gætt hafi andvaraleysis er mildilega orðað.  Þekkja má meðvirkni í óábyrgri hjarðhegðun þeirra.  Það gildir um flokka sem einstaklinga að skortur á almennu sjálfstrausti leiðir til að ég verð fram úr hófi trúr flokkinum eða fólki og kem mér því ekki úr nógu fljótt úr t.d. skaðlegum ríkisstjórnum.  Helst er það einn flokkur VG sem hefur að því virðist staðist þessar freistingar. 

Hvað á svo að gera við Alþingi?   Breyting á kosningalöggjöfinni er brýn - einn maður eitt atkvæði.  Sérstaklega og einkum verður þó að koma til breyting á hugarfari þeirra sem eiga að axla þessa ábyrgð að vera kosið á Alþingi íslendinga.  Afhverju er verið að sækjast eftir þingsæti?  Hver er tilgangurinn? Samfélag sem er meðvirkt og hefur engin skýr mörk eða reglur verður alltaf vanvirkt. Segjum sannleikann um okkur heima sem erlendis. Þetta var og er ekki ímyndarvandi sem hugmyndaríkir ímyndasmiðir geta lagfært.  

Hugrekki, heiðarleika og siðferðisþrek þarf ef takast á að komust upp úr djúpum hjólförum fortíðarinnar. 

Það er enginn vafi á að það getum við.  Það er heiðarlega gott og sterkt fólk sem byggir þessa eyju í norðri.  

Getum við öðlast nýtt samfélag í sátt og samlyndi?  Já, en iðrun og fyrirgefning er forsenda þess að uppbygging samfélagsins getur hafist. 

Áttu að vita betur en að auka útlán Íbúðalánasjóðs

Samfélag sáttar og samlyndis og meðvitund um að endurtaka ekki það sem miður fór?

Allt er hægt, en ekki án auðmýktar, heiðarleika og þolinmæðis. Við verðum að breyta og forgangsraða upp á nýtt.  Verðum án ótta að endurskoða fyrri gjörðir okkar og lífshætti.  Göfug og falleg markmið eru góð en það er leiðin þangað sem skiptir okkur máli.  En hvar og í hverju liggur fallið falið og hvar er lausnin?  

Meðvirkir einstaklingar hafa verið stikur á leið okkar að hruninu.  Einstaklingar sem hafa lært ákveðið hegðunarmynstur og aðlagað sig að þeim aðstæðum sem þau lifa við.  Þeir taka ekki ábyrgð á ástandinu og koma sér ekki út úr sjúklegum aðstæðum heldur aðlaga sig að þeim.  Meðvirknin verður í raun leið einstaklingsins eða hópsins til að skilgreina sig í gegnum utan komandi aðila.  Það að hefja sig yfir eða finnast hann vera undir öðrum kominn gildir um flokka sem einstaklinga.  Enginn hefur eðlilega sjálfsmynd og er af sjálfum sér og eigið ágæti jafningi annars!  Á þessa leið hefst oft ástand sem verður að óbreytanlegri ríkjandi samskipta hefð.

Í nýju rannsóknarskýrslunni má skýrt sjá að við sem þjóð vorum á villigötum tókumst ekki á við vandamálið.  Hjarðhegðun, meðvirkni varð okkur að falli.  Óttinn við að vera öðruvísi, segja skoðun sína upphátt stjórnaði nær öllu hjá fjármálalífinu, þinginu, ríkisstjórn, forsetanum og hjá almenningi.  Sameiginlega skilgreindum við okkur í gegnum óráðsíudrauma annarra!! 

Löstur varð að dyggð í þögulli óttablandinni samþykkt okkar. Við breyttum  gildum okkar  og heilindum til þess að forðast höfnun eða reiði annarra.” Ekkert verður þó til úr engu!  Hegðun á tilteknu augnabliki, er afleiðing af öllu sem áður er yfir mann gengið.  Við erum afleiðing af lærðri hegðun undangenginna ára sem ekki verður breytt nema með nýjum lærðum siðum.  Meðvirk hegðun er lausn samfélagsins  til að viðhalda falskri öryggis tilfinningu sína hvað sem á gengur.  Djúpstæðri þjóðar - minnimáttarkenndinni var ýtt í burtu og afneitað að (útrásar)víkingahætti.

Þeir sjóðir sem höndluðu lífeyrir okkar töpuðu miklu í hruninu vegna “meðvirka“  hegðun stjórnenda sinna!  Þeir kenna öðrum og hruninu um ástandið. Engin sjálfsgagnrýni eða breyting er sjáanleg á setu manna í stjórnum.  Kannast einhver við þetta annarstaðar frá í samfélagi okkar?

Loforð eru gefin en má ég þegar ég lendi í ógöngur gefa loforð sem ég ætla ekki að standa við?  Verður það gott fyrir mig eða veldur lygin mér seinna vandræði?  Verður loforðið stundarfróun sem seinna leiðir til mikilla vandræða fyrir margra jafnvel mér óskyldra aðila.  

Hér má nefna loforð sem voru gefin en svikin um að af reisn sjá af virðingu um aldraða, öryrkja og þau sem minna mega sín í samfélagi okkar.  Þ.e.a.s. þannig að þau geti lifað án þess að upplifa að þau eigi minna skilið en “hinir”.

Einnig má nefna að forvarnir þær sem eru almennt í gangi varðandi fíkniefnamál, aðstandendur fíkla o.fl., og lífsleikni í skólum hafa engan veginn virkað.  Brunninum var ekki lokað og við hrynjum ofan í hann.

Margir þingmenn þáðu beinar greiðslur eða tengdust sérkjara  lána afgreiðslum frá bönkum og fyrirtækjum sem voru framarlega í sveiflunni og óráðsíunni.  Þingmenn verða að gera sér ljóst að þetta er óeðlileg tenging.  Það er engan veginn hægt að samþykkja slíkt.  Hér verða margir að taka stórar ákvarðanir.  Frá iðrunar og afsökunar til afsagnar eftir eðli samskiptanna.   Svo er auðvitað hægt að lifa í afneitun  og finnast maður hafa verið algjörlega óeigingjarn og einarðlega helgaður velferð þjóðarinnar.

„Það hefur aldrei neinn rukkað mig um slíkan greiða“ segir Guðlaugur Þór þingmaður í DV en hugleiðir ekkert óbeinu áhrifin.  “ Þessi styrkti mig” hugsunina sem getur lúmskt laumast að.  

Trúverðugleikinn er horfinn.  Allt virðist helsjúkt og vanvirkt. En allir verða að fá sinn tíma og engin tekur heljarstökk inn í nýja hugsun og nýjar framkvæmdaleiðir. Flokkarnir eru langt frá því að vera nálægt því að vera saklausir í þessum málum. Að tala um að gætt hafi andvaraleysis er mildilega orðað.  Þekkja má meðvirkni í óábyrgri hjarðhegðun þeirra.  Það gildir um flokka sem einstaklinga að skortur á almennu sjálfstrausti leiðir til að ég verð fram úr hófi trúr flokkinum eða fólki og kem mér því ekki úr nógu fljótt úr t.d. skaðlegum ríkisstjórnum.  Helst er það einn flokkur VG sem hefur að því virðist staðist þessar freistingar. 

Hvað á svo að gera við Alþingi?   Breyting á kosningalöggjöfinni er brýn - einn maður eitt atkvæði.  Sérstaklega og einkum verður þó að koma til breyting á hugarfari þeirra sem eiga að axla þessa ábyrgð að vera kosið á Alþingi íslendinga.  Afhverju er verið að sækjast eftir þingsæti?  Hver er tilgangurinn? Samfélag sem er meðvirkt og hefur engin skýr mörk eða reglur verður alltaf vanvirkt. Segjum sannleikann um okkur heima sem erlendis. Þetta var og er ekki ímyndarvandi sem hugmyndaríkir ímyndasmiðir geta lagfært.  

Hugrekki, heiðarleika og siðferðisþrek þarf ef takast á að komust upp úr djúpum hjólförum fortíðarinnar. 

Það er enginn vafi á að það getum við.  Það er heiðarlega gott og sterkt fólk sem byggir þessa eyju í norðri.  

Getum við öðlast nýtt samfélag í sátt og samlyndi?  Já, en iðrun og fyrirgefning er forsenda þess að uppbygging samfélagsins getur hafist. 

Fyrirgefning er hluti að bata mínum og gefur frelsi frá reiði og gremju.

Einlæg afsökun er aldrei of seint sögð og með iðrun og framkvæmd í farvatni hennar verður hún sönn og trúverðug.  En vegna  aðgerðarleysis svo margra sem hefðu átt að vita betur og afleiðingar þess á líf mitt og annarra er mér nauðsynlegt að staldra við og lesa betur.  Ég finn að ekki vil ég vera fastur í reiði, gremju eða biturð vegna þess sem hefur gerst.  Það heftir mig og blindar og ég verð ófær um halda áfram veginn inn í framtíðina.

En að fyrirgefa og halda áfram er meira mál en ég hélt. En ef ég vil nýtt líf í frelsi verð ég að fyrirgefa.  Ég var sjálfur að einhverju leyti á hliðarlínunni þáttakandi þótt óviljugur, dróst aðeins inn í þennan hugsunargang frjálshyggjunar sem réði ferðinni og þorði vart að andmæla.

Fyrirgefning en ekki "þetta var í lagi" því þetta var ekki í lagi! Það fylgir sársauki að sjá hvar við stöndum í dag en um leið fylgir ákveðið frelsi frá öllu ruglinu. 

Þau sem stóðu í fararbroddi hvar sem það var í samfélaginu bera sína ábyrgð.  Reiði kemur upp þegar ég hugleiði þetta en það er tilfinning sem ég vil ekki dvelja í áfram.

Svo fyrir mig er aðeins ein leið áfram að fyrirgefa og sleppa tökunum á fortíðinni og fyrir sjálfan mig ákveða að endurtaka ekki minn þátt. 

Nú væri gott að sjá iðrun og framkvæmd fylgjast að í samfélaginu að öðrum kosti skemmumst við innan frá og endum í gremju og biturð. 

Það tekur á að fara upp úr gömlum hjólförum og fara nýja leið. Fylgir því allskonar hugsanir og vangaveltur og skömm og sektarkennd mun birtast.  En nýtt upphaf er nauðsynlegt.

Þessi martöð var óhjákvæmileg til þess að endurskoðun færi fram.  Þannig séð get ég þakkað fyrir hrunið og nýtt það til að með öðrum byggja upp nýtt og heilbrigðara samfélag.

Björgólfur biðst afsökunar