Færsluflokkur: Trúmál og siðferði

Húsavíkursáttmáli þjóðkirkjunnar við sjálfan sig?

Tillaga felld um heimild til hjónavígslu samkynhneigðra.  Önnur tillaga ekki síður mikilvæg "Prestastefna 2007 ályktar að prestum þjóðkirkjunnar , sem það kjósa, verði heimilað, að vera lögformlegir víglsumenn staðfestrar samvistar á grundvelli álits kenningarnefndar".  Þessari tillögu var vísað til biskups og nefndar! Með 43 atkvæðum gegn 39 atkvæðum sem er mjög naumt.

Blessunarform til handa samkynhneigðum sem hefur verið framkvæmd síðustu ár var hinsvegar samþykkt.  Þetta þýðir að óbreytt ástand ríkir í afstöðu þjóðkirkjunnar til hjónavígslu samkynhneigðra.  Svona samþykktir eins og þessi er svona "aumingjagóð" á þessum tímum.   Ótti fárra embættismanna þjóðkirkjunnar og valdgræðgi þeirra allt byggt á hæpnum forsendum stýrir ákvarðanir prestastefnunnar. Sumum líður hreinlega illa utan eigins þekkts varnarsvæðis í þessu tilviki eigin skilgreiningu á hverjir heyri Guðs ríki til.  Þannig kemur þessi samþykkt og þetta dugleysi biskups og prestastefnunar fyrir mér fyrir sjónir.   En lífið er ekki stríð og fólkið ekki óvinirnir.  Ótti prestastefnunnar við að stíga skref kærleikans inn í stærri, opnari og óþekkta vídd má ekki stöðva réttlætið og sannleikann um lífið.  Guð, máttur okkur æðri er lífið sem við öll eigum rétt á að lifa.       "Í upphafi var orðið og orðið var hjá Guði" orðin voru mörg t.d. kærleikur, umburðarlyndi, samkennd og kynhneigð án skilgreinar utan gagnkvæmrar virðingar. 

Það er auðvitað ekki hægt að eyða mörgum orðum á þessi ósköp sem prestastefnur virðast vera.  Alþingi verður að taka af skarið um þessi sjálfsögðu mannréttindamál og afgreiða þetta. 

Prestastefnur síðustu ára hafa fjallað um þessi mál án þess að komast að niðurstöðu.  Og áfram heldur þetta niðurstöðuleysi embættismanna þjóðkirkjunnar.  Er nokkuð eftir nema klippa á sambandið milli ríkis og kirkju?  Samþykkja heimild á Alþingi til handa öllum trúfélögum sem svo kjósa að gera, að annast hjónavígslu samkynhneigðra. Og halda áfram að lifa í sátt og samlyndi og gagnkvæmri virðingu fyrir kærleika þeim sem býr í hverju og einu okkar. 

 


mbl.is Tillaga um hjónavígslu samkynhneigðra felld
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Hungur í kærleika og líf í deginum?

Eins og alltaf verð ég orðfár (fár er gott orð) þegar er spurt,  er  lífið svona?  Hvað veldur því að við "vitsmunaverur" gerum það sem síst skyldi gera?  Afhverju troðumst við á náunga okkur í daglega lífinu eins og á stórútsölu á lífsgæðum?  Sjálfhverfan er trúartákn þjóðar sem er ófær um að takast á við hið daglega líf án hjálpartækja.  Líf okkar gæti verið partý en við höfum ekki tíma. 

Sífelldar eftiráreddingar er leiðin sem við í óþolinmæði förum eins og um rallíakstur væri að ræða. Sjálfstæðisflokkurinn hefur styrt en framsókn skipt um gír síðustu árin.   En samt er upplifunin eins og keyrt sé áfram með augun í bakkspeglinum- engin framtíðarsýn. Og svona athæfi getur aðeins endað með brakandi ákeyrslu! Og reddingarmeistarnir geta engu reddað meira "þetta verður bara að vera klessa".

Oft er ákeyrsla nauðsynleg stundum þarf ástandið að versna áður en það getur lagast. Þannig þarf hatur, græðgi og eigingirni að koma upp á yfirborðið áður en það hreinsast burt. 

En nú er nóg komið finnst mér.  Kominn tími á endurreisn kærleiksríks samfélags sem byggir á rétti allra til mannsæmandi lífs og réttlátan hluta af þjóðarkökunni.

Hættum að yppta öxlum yfir óréttlæti sem aðrir verða fyrir.  Okkur kemur það við hvernig náunga okkar líður.  Hættum að bíta á jaxlinn þegar við verðum fyrir vonbrigðum.  Lítum ekki undan þegar vonleysið birtist á skjánum og angistarfull þögul augnaráð hrópa á hjálp.  Hættum að vera áhorfendur að lífinu verðum þáttakendur.  Gerum eitthvað, framkvæmum og vinnum í málunum.

Forvarnarstarfsemi er í skötulíki hér.  Engin þolinmæði í skipulagi og fjármögnun.  En samt vita allir að forvarnarstarf er grunnur að því að hægt sé að draga úr kostnaði vegna sjúkdóma, slysa og t.d. vandamála sem tengjast geðheilbrigðismálum almennt.  Meðferðarúrræði vegna alkóhólísma eða fíkniefnaneyslu að öðru leyti er ekki til hjá opinberum aðilum.  Hvað þá vegna annarra fíkna eins og átröskunar eða spilafíknar.  Félagasamtök reyna sitt besta en ríkið þvær hendur sínar og segir "ekki benda á mig".  Engin ábyrg heildaryfirsýn er til eða markmið sem hægt er að taka alvarlega.  Þetta er þolinmæðisvinna sem stjórnmálafólk í dag hefur ekki getu til að sinna.

Víkjumst ekki undan ábyrgð krefjumst réttlátara húsnæðiskerfis.  Þetta sem er í gangi er tóm endaleysa.  Allir að veita lán sem festa okkur í fjötra lánastofnana um allann aldur.  Horfumst í augu við frambjóðendur til næsta þings og gerum kröfur um að staðið verði við loforðin stóru um betra og einfaldara líf.   Bylta verður fyrirkomulagi húsnæðismála og koma á einfaldara og réttlátara kerfi.  Miklu nær er að koma upp leiguíbúðum með hlutareign eða án!  Við eigum í raun ekkert í þessu húsnæði eins og allt er í dag.  Bankarnir og Íbúðalánasjóður eiga þetta og okkur.  

Ein lánastofnunin auglýsir "borgið bara vexti í fimm ár -jafnvel 100% lán". Ótrúlegt að setja fólk í svona ánauð hjá lánastofnun og bankinn er að eignast,  ég borga vexti.   Tilhvers er þessi vitleysa sett á svið?

Verum ekki áhorfendur og þiggjendur að eigin velferð og lífi.  Tökumst á við ábyrgð og skyldur og gerum kröfur um uppstokkun á velferðarkerfinu og að gefið verði aftur.  Gefið verði aftur undir okkar eftirliti.  Við eigum þetta land og þennan ríkissjóð og ráðum því hvernig hann verði notaður okkur til góðs.  Er leiður á útrás víkinga og kauprétti dagsettum í fortíðinni og greiddir út í ímyndaðri framtíð.  Skil ekki þessar milljónatugi á mánuði eða milljarða og sæti á forbeslista.  Allt er þetta gott og blessað er ég verð að fá meiri nánd.  Líf mitt er hér og nú í  deginum í dag með þeim peningum sem til eru í dag.  Við skulum líta inn á við og gera innrás í ríkissjóð og skipta upp á nýtt.

Bylting er nauðsynleg og aðeins spurning um festu,  ákveðni og hungur í kærleika og réttlátt líf.  Bylting er nauðsýnlega vegna þess að ekkert er að gerast í grundvallaratriðum lífs míns sem einstaklings hér og nú.   Endurskoðun á velferðarkerfinu frá grunni með hagsmuni allra að leiðarljósi er fyrsta verkefni nýrrar stjórnar.   Hungur okkar í kærleika er svo augljós þegar við skoðun okkur í grunninn.  En við eltum í blindni græðgisguðinn erum í endanlausum tímaskorti hjúpuð vanmætti okkar til að staldra við og horfast í augu við okkur sjálf.

En samt er gaman það er nú hin hliðin á peningnum.  Það er gaman af því að allt er hægt vegna þess að allt er til.  Hef bara ekki rétt spil á hendi í dag en ég breyti því.  Verð í vinningsliðinu eftir kosningar með ykkur.   


Orðlaust en ekki mállaust frelsi til skoðana......

Er orðlaus yfir hegðun fólks í stjórnmálum. Og orðlaus ætla ég að skrifa smá meira.  Alltaf virðist undirliggjandi ótti ríkja í samfélaginu.  Fæstir þora að hafa alvarlega skoðun á málefnum dagsins ef þau eiga eitthvað undir einhverstaðar.  Enn er íslenskt samfélag yfirborðskennt fagurlegt klisjusamtal í kringum það sem ekki má segja....  Viljum ekki sjá raunveruleikann nema þá í gegnum rembukennt þjóðernisauga.  Sem er ekki gott því þeirri aðferð fylgir ákveðið harðlífi hugans...

Mín skoðun á hermálum er; gerumst friðarþjóð án skilyrða!  Ekkert bull það er hægt.  Hættum að flyðrast upp um nágranna okkar í leit eftir skjóli.  Verðum sjálfstæð á forsendum alvöruþjóðar með sjálfstæðar hugmyndir um hvað við viljum.  Hættum að dreifa orku og fjármunum. Einbeitum okkur af alefli að friðar- og hjálparstarfi í stað þessarar gerfihernaðarmennsku.  Enda nóg að gera þar og við ekki í fararbroddi í þeim málefnum.  Segjum nei við öllu hernaðarbrölti fyrir okkar hönd. Ríkið má ekki hvað sem er án samþykki okkar íslendinga.

Ekkert getur réttlætt þáttöku okkar í Íraksstríðinu frekar enn í öðrum stríðum. En höfum við hugrekki til að standa á móti hernaðarumsvifum heimsvaldasinna eða beygjum við okkur í ræsið fyrir hagsmuna- og vinapólítík eins og gert var í þessi tilviki.  Andrúmsloft augnabliksins má ekki ýta okkur inn í myrkur hernaðar- og hryðjuverkaþáttöku eins og var gert.  Og afhverju fer sjálfstæðisfólk í baklás og vörn þegar þetta er rætt.  Þau verða vægt til orða tekið afar ótrúverð og ósannfærandi í málflutningi.  Gerumst friðarboðberar stöndum utan við hernaðarbrölt og förum nýjar leiðir inn í nýjan tíma. 

Hleranir eru í tísku.  Að vera óvinur ríkisins er að verða tíu í topp listi þjóðarinnar.  Furðuleg afstaða ríkisstjórnar okkar,  augljós afneitun er aumkunnarverð.   Hlutlaus úttekt hlutlausra er brýn og lausn ekki í sjónmál án slíks.  Og enn eru sjálfstæðismenn að strögla og tefja lausnina hér sem á of mörgum stöðum.  Virðast enn lifa í andrúmslofti lokaðs samfélags allsráðandi ráðamanna fortíðarinnar? 

Rasísmi, trúarleg kúgun, þjóðernisremba er komin upp á yfirborðið.  Hlaut enda að koma að því hér sem annarsstaðar.  Og það er mitt sem er á öndvegum meiði að standa upp og mótmæla þessari einslitu mannfyrirlitningarskoðun á hver eigi rétt á Ísland.  Að næra fórdóma fólks að ala á ótta er aðferð sem ber aðeins eina leið,  beint til fjandans.  Oftast er þetta leið fólks sem er komið upp að vegg og getur ekki viðurkennt brotlengingu sjónarmiða sinna.  Fólks sem verður að vera á valdaröltinu hvað sem það kostar og á kostnað hvers sem er.  Það er "ég" sem skiptir máli og aðrir gera mig óöruggan er stefna sem ríkir hjá þessum hópi fólks.  Skelfilegt að þessi hópur skuli yfirleitt komast áfram og eiga slíkan óheftan aðgang að fjöldmiðlum sem virðist vera.  Án þess að um beina svörun skuli vera um að ræða.

 Vandi okkar í dag eru umhverfismál, fólksfjölgun í heiminum, fátækt, skortur á lyfjum, misskipting auðs í heiminum og misbeiting vestrænna þjóða á fólki í öðrum fátækari heimshlutum.  Gerum eitthvað, verðum talsmenn þessara málefna notum fjármagn okkar í að hjálpa til í þessum löndum.  Förum með kærleiksboðskap til þessara landa og hjálpum þeim til sjálfshjálpar.

Afhverju eru ráðamenn ekki á umhverfisvænum bílum?  Afhverju eru tollar ekki hærri á eyðslufrekum bílum og mengunarvaldandi innflutningi almennt?  Afhverju má ekki hækka áfengi?  Hvað er það að kosta samfélagið? Afhverju er ekki hugað að húsnæðisvanda fólks?  Hann er falinn en hversu lengi getum við flutt milli íbúða innbyrðis til að redda málunum.  Afhverju er ekki jafnari skipting tekna ríkisins milli okkar?  Afhverju í ósköpunum er verið að byggja þennan óskapnað Hátæknisjúkrahús? Afhverju virðast svo margir ráðherrar ekki ráða við stöður sínar og ábyrgð í dag?  Afhverju þorir engin að stokka upp og fara aðrar leiðir í stjórnun þessa lands? leiðir sem skipta máli fyrir framtíðarsýn okkar en ekki björgunaraðgerðir eins og ál og virkjanir til að breiða yfir aðgerðarleysi stjórnenda.

Já afhverju?  Er kanski ekki bjartsýnn á að mikið breytist þó svo að nýtt fólk komist til valda.  Við erum svo föst í gömlum farvegi reddingaringar að erfitt að sjá breytingar.  Lýðræðið er ekki raunverulegt hér nema á 4 ára fresti.  Þess á milli er ráðherravaldið nær algjört.  Sem er umhugsunarvert vægast sagt.

Já ég verð orðlaus þegar ég horfi út um gluggan og sé ástandið.  Best að segja ekki meira.  En trúin flytur fjöll og vonin er sterkt vopn.  Gerumst boðberar vonarinnar og trúar á rétt allra til mannsæmandi lífs. 

 Megi þessi dagur verða okkur til blessunar.


Auga fyrir auga og tönn ..............

Við virðumst aldrei ætla að læra á fyrri misstökum.  Fyrstu viðbrögð Vesturlanda eru alltaf að gjalda líku líkt.  Við sjáum skýr dæmi þess með N-Kóreu og refsiákvæði Öryggisráðsins.  Að loka á N-Kóreu svona á bara eftir að gera allt verra.  Eigum að bjóða þeim alla aðstoð til að koma landinu í sjálfsbjargar form.  Hjálpa til við uppbyggingu N-Kóreu án skilyrða en auðvitað fylgjast með.  Hvað er ekki að gerast í Íran? Og hvernig er ástandið í Írak? Leið Bandaríkjana er svo fasistaleg og löngu úr sér gengin og skapar alltaf ný vandamál. Þau færast bara til. Af því að ekkert er skoðað til botns og fólki ekki sköpuð skilyrði til mannsæmandi lífs á eigin forsendu. 

Hvað gerðist ekki í Víetnam og í mörgum ríkjum Afríku?  Hvað mun ekki gerast í Evrópu ef Nýnastar og þjóðarsinnar fá  að loka fyrir innflytjendum og búa til sér minnihlutahópa í samfélaginu. Við búum til ný orrustusvæði í eigin garði. Í stað þess að hjálpa fólki til sjálfsbjargar og að aðlagast sínu nýja lífi.

Eina leiðin til að lifa í samfélagi þjóða er að virða aðrar þjóðir til þess sama og við viljum sjálf.  Hætta að lifa í eigingjörnum ótta að hætti Bandaríkjanna og veita aðstoð af heilindum og öllu hjarta.  Við fengum ekki einkaleyfi til gæða jarðarinnar fyrir okkur sjálf.  Jörðin er fyrir okkur öll hvort sem við viljum eða ekki. Eigingírni og árásargírni til að vernda hana er leið til einangrunar og sjálfheldu.  Þessvegna er þessi staða á jörðinni í dag.  Eigingírni og sjálfselska leiddi okkur á þennan stað.  Breytum þessum og förum nýja leið hjálpum og sýnum kærleika án skilyrða um að allir eigi að vera eins og við sjálf. 

Trú er í grunninum allstaðar eins,  leit að kærleiksríkri tilveru í sátt við fólk og land.  


Barnið í mér roðnar.

Hlustaði á umræður á Alþing.  Svakalega eru ræðurnar fyrirsjáanlegar.  Forsætisráðherra talar eftir bókinni og mjög valdsmannlega. Stjórnarandstaðan á móti öllu og enginn ræðumaður sem hrífur hugan enda sofnaði ég.  

Úpps! Finn allt í einu fyrir þreytu gagnvart stjórnmálum eins og þau eru framreidd í dag til okkur kjósenda.  Allt svo fyrirsjáanlegt og engin glóð sést þótt vel sé gáð.  Þreyta er í þingmönnum og hvað þá kjósendum. Loforð lítið marktæk, snúið út úr flestu og hagrætt eftir á svo augljóslega á að barnið í mér roðnar.  Blygðun virðist ekki til staðar þótt grilli í heiðarleika af og til.  Enn og aftur er sameiginlegum tekjum okkar skipt eftir reglu sem heiðarlegu og grandvöru er óskiljanleg.  Af því bara er svarið sem ég fæ ef spurt er! Því engin veit afhverju þessi tregða er í kerfi sem við stjórnum sjálf.   Rosalega er ég þreyttur og svekktur á þessari fjögurra ára endurtekningu sem heita kosningar! Virðast skipta svo litlu máli allir eru svo óbundnir fyrir kosningar að engin veit hvaða stjórn kemur út úr þessum ósköpum. 

Afhverju getur stjórnarandstaðan boðið upp á skýran valkost fyrir kosningar?  Sameiginlega, líkt og í Svíþjóð hugsanlega? Ó nei, vantraust og eigingírni hvers formanns skín í gegn best að hafa þetta opið  ég gæti mist af ráðherrastóli. Óttinn við einhverskonar valdaafsal eða bara getuleysu til að vinna saman er allsráðandi.  Gott fólk búið til sameiginlegan málefnalista og vinnið svo samkvæmt því fram að kosningum. Látið sjá að þið getið og þorið semja og sameinast um málefni. 

Ég sá í Ómarsgöngunni hvað fólk er þreytt á duglausum stjórnmálamönnum.  Ég vill hugsjónir og skýra framtíðarstefnu. Ég vil að landið sé metið til móts við steinstypu og járnarusl. Ég vil eldmóð og hugrekki í forustu, gleði og jákvæða umfjöllun. Nóg er af skipulagðri niðurrífsstarfsemi allskonar!  Neikvæðnin og skítkast sem viðgengst í umræðum er niðurlægjandi fyrir þá sem taka þátt og þá sem horfa og hlusta á þessi ósköp.

Skiptum um gír og brosum framan í hvort annað! Verum jákvæð og finnum sameiginlega lausn þar sem við sýnum okkur og landi okkar þann sóma sem við eigum skilið. Hættum þessa hvabbi og leiðinda hroka sem sést æ oftar í umræðunni.

Og eitt enn fréttafólk má alveg vera betur undirbúið þegar rætt er við frambjóðendur og aðra í fjölmiðlum.  Vanþekking spyrjenda skapar ójafnvægi í umræðunni og skilar engu!!!

Vonandi tekst okkar sameiginlega að breyta og laga til hjá hverjum og einum okkar. Þannig að allir verði bara einfaldlega flottir.  


"Ég geng í hring"

 

Steinn Steinarr er í fyrirsögninni svo eitthvað huglætt hlýtur að koma eftir slikan inngang?  Er að hugleiða þessa stundina að 358 dagar eru eftir af mínu næsta afmælisári.  Og ætla ég að ganga í hring í kringum allt sem er og innan þessa hrings er veröld "þín" og aðeins horfa inn um gluggan á lífið?  Er  hugsa um skrifa af og til um framgang eða afturgang minn þessa nefndu daga.  

Hvað vil ég svo að verði úr mér?  Venjulegur maður,  óvenjulegur gaur eða kanski ég leiti að mér?  Í bókinni sem ég les á morgnana stendur m.a. " Áætlun mín fyrir þig er fullkomin og mun ganga upp á nákvæmlega réttum tíma.  Vertu ekki óþólinmóður, lærðu að bíða allt á sér rétta stund.  Hræðstu ekkert en vertu sterkur og hugrakkur. Haltu áfram í algjöru trausti og trú og leyfðu undrum mínum að koma í ljós."  

Ég veit að þessi venjulegi ég býr innra með mér og ég finn hann í algjöri hugarró og innra friði.   En ég efast sífellt og óttinn við breytingar er eða hefur verið öllu yfirsterkari.  Hvernig öðlast ég kjark til að brjótast út úr viðjum vanans og lærðrar hegðunar og leita inn í leyndardóm þann er býr innra með mér?   Ég er orðinn vanur að vera það sem ég held að hver stund og hver viðmælandi vilji að ég sé!  Ég er gjörsamlega týndur og orka mín fer í að lesa hugsanir annarra og vita alltaf hvað þau hugsa og haga mér svo eins og ég held að þau vilji!!  Líf mitt hefur verið hrunadans í leit að viðurkenningu og samþykki.  Líf mitt hefur verið held ég allt nema mitt!  Kannast einhver við þetta?

Næstu 358 dagar verða smaladagar mínir.  Dagar sem ég vil nota í að finna bitana í púsluspil lífs míns og raða saman eins vel og ég get. Mér er það eflaust til happs að ég trúi að til sé kraftur máttugri mínum vilja.  Annað væri alheimsmet í hroka!  Minn vilji leiddi mig hingað að tölvunni í leit að sjálfum mér. Í bæninni finn ég að það losnar um eigingirni mína og óttinn við lífið minnkar.  Afhverju er ég þá ekki duglegri í bæn og hugleiðslu?  Ég er enn að reyna að stjórnast í öllu og lítið hefur áorkast.  Afleiðingin af mér sem forstjóra lífs míns er sjálfskipuð útlegð frá flestu sem mér þykir vænst um.  Það er nefnilega erfiðast að eiga við fólk sem er ekki sama!! Og ég get ekkert í vanmætti mínum nema lokað mig frá öllu og öllum.  Sjálfskipuð konungleg einsemd er afleiðingin af mér í forsæti. 

Þá er komið að því að taka skrefið og láta gossast inn í óvissuna.  Ég finn það ef ég gef mér tíma og leita inn í kyrrðina þá koma önnur svör en ég átti von á.  Svör sem eru frá mér en samt frá krafti máttugri minum vilja.  Svör sem koma  innst úr fylgsnum mínum sem voru harðlæst  en bænin hefur opnað rifu og hleypt smá út.  Verð alltaf hræddur fyrst því ekki eru þetta mínar hugmyndir um öruggt líf í ró og næði.  Nei svörin eru áskorun og krefjast hugrekkis og breytinga frá mínum hugmyndum. Í hugarró og innri kyrrð býr þessi maður sem ég get verið og verð ef ég sleppi og treysti þessi svörum frá minum æðra innri mætti.  

 Kærleikurinn er sterkasta afl sem til er.  Og ekkert hræðir meira en hann. Hann krefst umburðarlyndis og auðmýktar og framkvæmdar í hans nafni.  Hugsið ykkur ef kærleikurinn væri alþjóðlega tungumál okkar.  Hugsið ykkur ef við segðum stundum hver er minn þáttur í þessu ástandi sem er í heiminum.  Ekkert gerist svona af því bara.  Allt á sér upphaf og alltaf þarf tvo í tangó.  Hver er sök okkar á hryðjuverkum þeim sem eru framkvæmd?  Hver er þáttur okkur í fátækt og neyð um allann heim nema rétt hér á okkar eigin bletti?  Svörum þessu með leit inn á við í kærleika og hugarró.  Framkvæmum svo og ég er viss um að eigingirni okkar og sjálfshyggja minnkar stórlega.  Því svarið frá okkar innri vitund er alltaf elskið alla eins og ykkur sjálf og veitið öllum það sem þið sjálf teljið grunnþarfir í mannlegum og kærleiksríkum heimi.

Leiðin er einföld og vegurinn breiður en samt svo erfitt að finna hana.  Kærleikurinn er vegvísirinn og ef við spyrjum einhvern okkur æðri um leið og fylgjum leiðbeiningum er ferðin hafinn og engin veit hvert stefnt er.  

Ég ætla út í daginn og sjá hvað ég finn ef ég treysti og trúi og geng í vissu um að kærleikurinn er fylgissveinn minn.    


Lífsklukkan tifar hægt og hljótt áfram?

Allt heldur áfram einhvernveginn og líklega vonlaust að stöðva framrás timans.  Hef reynt það og gékk hálfílla!

Sumarið hefur verið! Eiginlega það,  já bara verið.  Móðursystir mín frá Stockhólmi kom í heimsókn.  Höfum ekki hist í átta ár.  Þegar hún kom út um hlíðið í Keflavík og gékk til mín fann ég að timinn hafði stöðvast. Átta ára aðskilnaður hvarf! Það var eins og við hefðum hist í gær - lífið er skrítið en svo gott stundum.  Hún er síðasta tengingin mín við fjölskyldu mömmu.  Sterkar minningar tengja okkur órjúfanlegum böndum.

Fórum m.a. til Akureyrar þar sem mamma og pabbi hvíla í kirkjugarðinum að Höfða. Áttum góða stund þar með bróður mínum og fórum svo í hvítlaukssteiktar gellur á Bautanum.  Þarna á miðbrekkunni var líf okkar til margra ára og minningarnar góðar.  Einhvern veginn er orðið auðveldara að minnast og sjá lífið eins og það var.  Góðar minningar um daga gelgjuáranna.  

Hitti konu um daginn sem sagði "Percy mannstu þegar" og ég man allt í einu sameiginlegt atvik fyrir norðan og hló,  þetta var skemmtilegt.  Sögur og aftur sögur sem brúa bilið milli nútíðar og þess sem var.  Ótrúlegt hvað kemst fyrir í þessu augnabliki!  Því þetta er eins og lítið brot úr ævi minni en samt fullt af miklu lífi.  Elska að rifja upp þennan tíma og sjá hvað allt hefur breyst en samt ekki.  Því á bakvið andleysi nútímans og hraða er þessi sama þrá og var!  Þrá eftir kærleika og athygli.  Þrá eftir að skipta máli að tilheyra.  

Ekkert hefur í raun breyst allt er við það sama og lífið tífar áfram eins og áður.  Og ef ég gæti mín ekki missi ég af lífinu ámeðan ég er að bíða eftir því.

Mér finnst gott að hægt og rólega vera til í deginum í dag.  Vanda mig og sýna umburðarlyndi og gæsku í návist annarra.  Það er yfirleitt gott að vera til en mér hættir til að gleyma því.  Ég þarf áminningu eins og aðrir!  

Ekkert skrítið að stofna eigi flokk innflytjenda!  Eðlileg afleiðing sinnuleysis okkar á því sviði sem og  öðrum.  Erum svolítið að fljóta sofandi að feigðarósi.  En tími er enn til að stöðva þessa framrás græðginnar og afskiptaleysis.  Tökum saman höndum og  sýnum kærleika í verki en ekki bara á borði.   Gerum eitthvað þvi lífið tifar áfram og áfram og allt í einu er dagurinn í dag orðinn að gærdeginum. 

Hver við erum, hvað við erum eða hver er trú okkar er mál mitt sem einstaklings.  Ég virði þig og þú mig? Kaup kaups annars verður klessa og átök.  Umburðarlyndi og kærleikur er það sem skiptir öllu.  


Hamingjan býr í næstu götu?

Sem barn spáði ég aldrei í hvað yrði um næstu árin hvað þá hvernig verður morgundagurinn.  Morgundagurinn var svo langt í burtu og var hulin ráðgáta.  Veit ekki hvenær morgundagurinn fór að skipta meira máli en dagurinn í dag.  Veit ekki hvenær ég fór að missa af núinu vegna hugsana um hvað mundi gerast á morgun.  Það er eiginlega skrítið að vita þetta ekki!  Furðulegt að muna ekki hvenær ég hætti að vera til.  Hvaða fyrirbæri var það sem kom þessu af stað. Hvað gerði mig ósýnilegan og nánast að engu í samfélagi sem ég lifði í eða átti að vera til í ? 

Á barnsárunum bjó hamingjan heima hjá mér var bara þar sem ég var.  Ég lék mér, stökk yfir skurði eða var í boltaleikjum. Allt var svo einfalt þar til hamingjan flutti í næstu götu!  Já hvernig var þetta? Hvenær fór ég að vera myrkfælinn? Hvenær gerðist það að hamingjan bara flutti í burti frá mér? 

Ég man enn einn morgun í lífi mínu sem barn þegar ég og bróðir minn fengum mjólk og brauð í nesti og lögðum í ferðalag út í óvissuna.  Allt var svo ævintýranlega stórt og allt svo spennandi.  Við fórum yfir girðinguna hinum meginn við götuna.  Öðru megin var grísaból sem skrítin lykt kom frá og hávær öskur.  Samt var alltaf gaman að hanga á girðingunni og horfa á svínin rúlla og leika sér í drullunni.  Svínin virtust svo geðveikt frjáls og líf þeirra svo einfalt þarna í drullupollinum. 

Ég og litli bróðir röltum í aðra átt í suðaustur frá grísabólinu.  Við okkur blasti tún, hestar og hús sem voru að hruni komin enda úr afgangstimbri og gömlu ryðguðu bárujárni.

Hestarnir litu upp og kinkuðu kolli til okkar.   Nokkrar kýr horfðu á okkur stórum alltaf smá hissa augum en kindurnar tóku á sprett.  Við gengum áfram í háu óslegnu grasinu, stukkum yfir nokkra illfæra skurði af leikni en samt í smá spennukasti.  Hvað ef ég næði ekki yfir en ég var léttur og flaug alltaf yfir.  Bróðir minn var seinni í svifum og hikaði oftar og reyndi að finna aðra leið en svifleiðina. Fjöllin voru allt í einu svo stór og svo nálægt.  Mér brá vorum við ekki komnir heldur langt að heiman?  Bóndabær birtist allt í einu og mér fannst ég kominn inn á gafl hjá ókunnu fólki.  Stóðum eins og boðflennur á hlaðinu,  snérum við og fórum aðra leið.  Röltum áfram og gamall maður kallaði á okkur hálf tannlaust brosið hans var svo furðulegt en skringilega fallegt.  Blessaðir drengir á hvaða leið eruð þið spurði hann?  Ég svaraði engu leit niður og flytti mér áfram.  Seinni vissi ég að þetta var góður karl sem bjó þarna efra og lifði bara sínu lífi.  Sæll með sitt held ég en alltaf kallaður nöfnum og talinn skrítinn svona af þeim sem voru ofan í daglega brauðstritinu og höfðu engan tíma til að stökkva yfir skurði.  

Við bróðir minn fórum að finna fyrir þreytu og settumst niður í sólinni.  Það var alltaf sól á þessum árum bernsku minnar - alltaf heiður himinn.  Sat þarna og veit núna að allt var svo allveg allt í lagi.  Ekkert sem truflaði ekkert sem hræddi eða angraði okkur.  Samt var ekki tómatilfinning!  Það var bara allt í lagi, lífið bara var, og mér leið vel.  Sagði við litla bróður að við skyldum labba aðeins lengra nær gamla stökkpallinum og fá okkur nesti þar.  Framhjá stóra bænum og inn í litla skógin í lægðinni.  Við gengum áfram aðframkomnir af þreytu í fótunum.  Fjallið fyrir ofan sem er bæjarprýði virtist ógnvekjandi hátt og allt í einu fannst mér ég vera villtur.  Settist nær litla bróður mínum og leit á hann.  Hann var hinn ánægðasti með snúð og mjólk og ekkert villtur að sjá.  Ég sagði, klárum nestið og förum heim.  Hann var oft sá sem róaði mig án þess að vita það var hjarta mitt og hugrekki mitt.  

Ferðin heim tók rosa langan tíma en heim komumst við.  Gengum inn í þvottahúsið og ég kallaði á mömmu sem leit fram til okkar. Allt var í lagi.  Þetta ferðalag okkar bræðranna er langt og spennandi í minningu minni.  En var í raun styttra og allt öðruvísi veit ég í dag.

Leið okkar hafði legið um stór og villt tún minninganna sem í dag eru byggð af stórum steypukössum og rúmum fjörtíu árum seinna er þetta ekki nema yfir fjórar götur að fara.  

Hestarnir, kýrnar og kindurnar farnar og blikkbeljur með hestöflin undir húddinu og gamli maðurinn farinn frá okkur.  Hann er nú lánsamur að hafa misst af þessum skæruliðum sem fóru með eldibrandi menningarinnar yfir tún og engi og rændu okkur grasið og frið himinins.  Heppinn að hafa misst af því að vera rændur ró sinni og hamingju af nútímanum.  En ég verð að finna nýja leið að hamingju minni - mitt ferðalag liggur inn á við í ró hugans og innri hamingju.  Hamingjan býr nefnilega ekki í næstu götu heldur innra með sjálfum mér.   


Hugarró og kyrrð sameinar okkur.

Það er sterk upplifun að hugleiða og/eða biðja og finna að það gerist eitthvað!  Og ekki vita hvernig eða afhverju heldur lofa því að vera.  Hugarró kemur er ég vel kyrrðina framyfir hraða og streitu.  Trúarbrögð er ávallt deilt um.  En ef við leitum lengra inn í kyrrðina þá hittast öll trúarbrögðin í það góða í kærleikanum.  

En í raun er verið að deila um ekki neitt! Valdabarátta fárra sem mynda hræðslubandalag um að útskúfa einn hóp og sameina fólk í kringum það.

 Deilt um ákaflega litla hlut? Trú eða stjórnmál?  Breytir litlu því manneskjan er á bakvið allt.  Með kosti sína og galla.    Öldugangur um hégóma of lítið rætt um hugsjónir, tilgang og markmið því þá verður að fara dýpra "kafa".  Sérstaklega á þetta við í sveitarstjórnarkosningum.   Allt svo nálægt hinu daglega lífi kjósenda.  Samt eins og ekki megi breyta neinu sem skiptir máli.

Mislæg eða hjálæg gatnamót er afleiðing óstjórnar fyrri tíma. Öll sérbýlisvæðingin fyrir alla aldurshópa er afleiðing fyrri óstjórnar. Öll mengunin og svifryk sl. vetrars allt afleiðing fyrri óstrjórnar.  Að halda áfram vitleysunni er leið flestra flokkana í framboði.  Engin vill í raun takast á við grunn breytingar.  Satt að segja held ég að engin þori! 

Það þarf hugrekki og trú á sjálfan sig og kjósendur til að þora að raska ró þeirra sem sofa í grunninum.  Þeirra sem eru hræddir við allar breytingar.  

Ég er ekki bjartsýnn á að breytingar verði gagngerar eftir þessar kosningar.  Til þess er of mikill ótti við grunnbreytingar.  Það verður áfram lagað til á yfirborðinu og undiröldunni lægt. Svo verður vandanum ýtt yfir á næstu kynslóð.  

 Of fáir eru í hugarró og kyrrð innra með sér.  Of fáir "nenna" að taka á því sem þarf að gera í grunninum.  Of margir vilja bara rúlla þessu áfram og snyrta í beðunum!  Trúin á þá sem eru í framboði og trúin á að atkvæði mitt skipti máli er mjög takmörkuð.  Og þannig er það með flesta kjósendur held ég!  

Einhver sjálfvirkni er í gangi sem erfitt er að breyta.  En ég kýs því það er samt leið til einhverra áhrifa.  Ég kýs þessvegna er ég eða var það ég trúi þessvegna er ég??

Gleðilegan kosningadag.  


Má kaupa Guð á plastinu! ?

Ég trúi á að til sé máttur æðri minum eigin vilja.  Annað væri mikill hroki!  Spurningin er bara vil ég hafa einhvern mátt mér æðri í mínu lífi?  Hvað verður þá um mig og allar mína áætlanir?  Mér hefur alltaf þótt ég mátulega flottur, með margt á hreinu stundum skrikað fótur en yfirleitt staðið upp aftur.  Iðulega fannst mér,  ef ekki alltaf að Guð og menn höfðu yfirgefið líf mitt.  Skildi ekki að hugsanlega lokaði ég á lífið.

Í daglega lífinu finnst mér flestir gera eins og ég gerði þá,  svindla á lífinu!  Án þess þó að skynja það sjálfir.  Því allt sem  öfugt fer er öðrum að kenna.  Einfalt en of satt lögmál örlaganna :))   Ef ég fer eftir hamingjuuppskrift dagblaðanna þá fer allt vel?  Ef ég kýs rétt þá fer allt vel.  Ef ég er í réttu fötunum á réttu skuldabréfakörfuna og sést á réttu stöðunum þá fer allt vel.  Og svo þegar hamingjan lætur bíða eftir sér er sagt bölvað ólán! Fundin er ný uppskrift að hamingjunni og gamla sagan rúlluð upp aftur. 

 Að vinnan geri mig frjálsan er ekki satt nema að hluta.  Hún nefnilega verður húsbóndi minn þegar of langt er gengið.  Og þannig er nú með ansi margan Íslendinginn.  Vinnan gerir okkur oft svo blinda og heyrnarlausa!  Ég trúi því að þegar einhver segist vera að svindla á Guði! Sé hann í raun að beita sjálfum sér brögðum ljúga að sjálfum sér og misnota Guð! Og svindlar eiginlega bara til að geta haldið áfram örvæntingarfullri  og eigingjarni leit sinni að eigin hamingjunni.  

En gott fólk mér til mikillar furðu gerðist eftirfarandi í morgun!  

Vaknaði og eldaði hafragraut handa unglingnum sem var að fara í síðasta samræmdaprófið.  Hinn fékk sér morgunkorn og ég slatta af sterku kaffi.  Hleypti hundinum út og hlustaði á gufuna og fannst ég tómur.  Eitthvað var að, eitthvað vantaði og ég var ekki í eðlilegu ástandi.  En viti menn málið var að mér leið vel ekkert var að og ekkert vont framundan.  Er nema von að manni bregði?  Ég lifi einföldu lífi án átaka liðins tíma!  Rólegu lífi er eiginlega að verða svona pínu kaffihúsaspekingur!  Og ég er að læra þetta! Og ég trúi því að ég sé ekki lengur nafli alheimsinsl  Hvílik blessun að vera laus við þessa ábyrgð!  Að þjóna og vera öðrum góður gefur mér öll auðæfi sem ég sækist eftir.  Laus við græðgina sem var að drepa alla gleði og frjáls fyrir metnað hins veraldlega heims.  Hvílikt frelsi að vera bara ég í dag og lifa þessu einfalda og góða lífi.  Er ráðsmaður hjá bróður mínum hann er á álvertið. 

Það er að kólna úti.  

 


Næsta síða »

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband