Saga af risavaxinni heimsku eða hugleysi ásam ótrúlegri meðvirkri framkomu íslendinga?

Greinin er skrifuð 8. jan. sl. og birt í Morgunblaðinu 19. febr. og sett hér inn til fróðleiks í dag.  En á enn vel við það sem er að gerast í dag!!

Bretar og hollendingar ganga eins langt eða stutt og íslendingar leyfa!  Það þarf tvo í tangó og þar af leiðandi minnst tvo aðila til að koma á gagnkvæmum viðskiptum.  En í meðvirkniskasti og ótta við höfnun eru Íslensk stjórnvöld að taka alla ábyrgð á sínar og okkar herðar.  Ráðgjafi Íslands Eva Joly sagði eftirfarandi í viðtali „ að hún hafi fengið það staðfest frá höfundum Evrópureglugerðar um innstæðutryggingar að reglunum hafi ekki verið ætlað að taka á eins djúpstæðum vanda og bankahrun heillar þjóðar vissulega er. Hún segir reglugerðina meingallaða og það sé ástæða vandans. Íslendingar hafi því öflug rök fyrir því að ábyrgðin sé ekki eingöngu Íslands.“

Ef ég í græðgi minni legg pening inn á áhættureikningi verð ég að gera ráð fyrir að það geti brugðið til margra átta.  Ég græði eða tapi! 

Breskur og hollenskur almenningur sem fór í þessi gagnkvæmu viðskipti bera sína ábyrgð.  Bresku- og Hollensku ríkin ber sína ábyrgð á snemmbærum greiðslum sínum til eigenda Ice-save reikninganna.  En bretar og hollendingar ætluðusér alltafað rukka íslendinga um þessa aura. Og plan þeirra var alveg að ganga upp þar til Ólafur Ragnar gerði þetta voðalega, hann sagði nei.

Við þessi stórhuga meðvirka þjóð ætluðum fram að þessu að taka kaleikinn og teyga í botn þann beiska mjöð sem i honum er.  Hvað svo sem sagt er í fyrirsögnum erlendis er hópur af aðilum þar sem sjá ótrúlegu framkomu breta, hollendina og ESB gangvart smáríkinu Ísland.  Og  skilja ekki auðmýkt íslendinga og óttann við að segja nei.  

En þorum við að segja nei?  Þorum við að segja þetta er framkoma sem við líðum ekki. Megum við  taka okkar pláss í samfélagi þjóða. 

Gengið hefur verið yfir okkur.  En aðeins vegna þess að við leyfðum það. Við höfum ekki með fullorðins hætti sett mörk og sagt nú er nóg komið.  Eins og hjá vanvirkri fjölskyldu er sjáflsvirðingin löskuð.  Til að fela lélega sjálfsvirðingu og  ótta við höfnun heimsins,  ef við setjum mörk, setjum við í gang allskonar leikrit.  Með handrit sem skrifað er af minnimáttarkennd og eigingjarni sjálfsvorkun.  Einhvern veginn sjáum við ekki út yfir kvíða og leyndum ótta.   Best að  borga,  þetta reddast og allt vegna óttans við höfnun  tveggja þjóða sem eru að nota kænsku og afl til að ná sínu fram.

Við viljum borga en ekki á hvaða kjörum sem er.  Hér gildir gagnkvæm ábyrgð og eðlilegir viðskipta hættir eiga að ríkja.  Við erum tilbúin til viðræðna um gagnkvæm viðskipti siðmenntaðra þjóða. Hugmynd Evu Joly um óháðan erlendan  sérfræðing til að leiða viðræðurnar er athygli verð.

En íslenska fjórflokkakerfið hefur í  meðvirkni sinni verið að stefna í þessa átt síðustu áratugi.  Siðferðislaus valdagræðgi flokka og einstaklinga hefur  leynt sem óleynt verið í fararbroddi.  Þar af leiðandi hefur litil sem engin samvinna milli flokka verið nema þegar flokkurinn hagnast á því.  Hugsjónin hefur glatast í meðvirkri framkomu vanvirkrar fjölskyldu sem samanstendur af fjórum einstrengislegum aðilum (flokkum) sem hugsa um sig fyrst og síðast.  Brotin sjálfsmynd flokkana,  óöryggi um tilgang sinn, aldagömul minnimátttarkennd þjóðarinnar er farartálmi sem erfitt er að komast yfir.

Þegar svona er í gangi græðir engin allir tapa hægt og rólega án þess að tekið sé eftir því.  Og það hefur gerst hér.  Engin hefur viljað sjá þennan bleika fíl í stofunni sem fjórflokkarnir eru.  Og hægt og sígandi höfum við stefnt að feigðarósi.  Sagt af og til „þetta reddast“  og gert skurk til að bjarga fyrir horn og svo til öryggis farið gömlu þekktu ál-leiðina þótt oft væri hún samvisku- og siðferðislega erfið.  En ekki rugga bátnum ekki biðja um breytingar sem við augljóslega sjálfir græðum ekki á strax.  Þegar engu er breytt, breytist ekkert og með útlit hetjunnar siglum við af glæsimennsku í strand.

Núna er tími til að gera alvöru breytingar.  Samvinna án landamæra er algjört skilyrði fyrir bættum hag okkar.  Á Alþingi verður að leggja fjórflokkakerfið ásamt minniflokkunum  niður  og allir starfa sem ein heild.  Yfirlýsing um slíkt á að liggja frammi og þjóðstjórn mynduð.  Og erlendir sérfræðingar verða að vera inn á gafli hjá okkur.  Kunningjasamfélagið erenn  of sterkt og við verðum að horfast í augu við að sjálf erum við þessvegna  ekki fær um að laga það sem þarf.

Í stað ásakandi tal forsætisráðherra og sjálfsvorkunnartón ríkisstjórnarinnar verður að koma bjartsýni.  Nýr tónn verður að heyrast frá Íslandi til íslendinga sem og annarra þjóða.  Ábyrgar yfirlýsingar um vilja okkar til að standa við okkar en á forsendum sem við ráðum við verður að koma.  Við verðum að byggja um nýja mynd erlendis af Íslandi.  Skrif í erlend blöð, viðtöl við bjartsýna leiðtoga og ný ábyrg sjálfsmynd Íslands verður að ná til allra hvar sem þeir eru.

En fyrst og síðast þurfum við bjartsýna, upplitsdjarfa leiðtoga sem þora að fara nýjar leiðir af festu og  koma okkur áfram veginn til betri framtíðar.   

Grunur um leynimakk

Verður þjóðin alltaf að þvinga fram breytingar?

Bretar fallast á breytingar! Lækkun vaxta og væntanlega aðrar breytingar okkur til bóta? Verð að segja þetta hefur gengið treglega.  Það er eins og að þjóðin hafi ásamt forsetanum þurft að neyða stjórnmálafólkið inn á nýjar leiðir.  Ekki hafa þau sjálf viljað það.

Enn er:

Ótrúlega mikið að varðandi gegnsæi gagna í fyrirtækjasölum bankana. 

Gríðarlega greitt fyrir skilanefndir mér er sama hvað er gert erlendis í þessum málum.

Hvergi sjáanlega verið að reyna að byggja upp raunverulegt  traust milli þjóðar og stjórnenda.

Þörf á að reka "liðið " til að gera viðeigandi ráðstafanir varðandi húsnæðismál og framtíðarstefnu þar sem eignarvitleysan er endurskoðuð .

Sama fólkið að "poppast"  upp pínu hér og þar og finnst eðlilegt að vera beggja vegna borðs.

Siðferðið langt á eftir og þroski til að skynja vilja og löngun fólks til raunverulegrar breytinga týnt.

 

Listin er langur en allt snýst um traust.  Snýst um að við sjáum og finnum heiðarleika einhversstaðar í orðum og augum þeirra sem stjórna skútunni.  Ef ég finn að viðkomandi er heiðarlegur gagnvart eigin hugsjónum og skoðunum og sá heiðarleiki birtist í starfinu þá líður mér betur.

Einlægni, heiðarleika, auðmýkt, já ég skil og finn það sem þið finnið svipinn,  mig langar að upplifa þetta miklu sterkar, oftar og sjáanlega hjá þeim sem eru að vinna í okkar málum hvar sem það nú er. Það glittir af og til í þetta sá skilning og einlægni hjá forsætisráðherra í viðtali um daginn.  Svakalega komst allt miklu betra til skila þannig.   Þetta er leiðin og hún verður ekki farin öðruvísi en í mikilli auðmýkt fyrir land og þjóð. 

Það má alveg gera mistök! Bara viðurkenna þau og sjá lausnina og tala um hana.  Þá erum við að halda áfram veginn.  Erum ekki að spóla í misvitrum hugmyndum heldur láta á reyna sameiginlega hvað við getum.

Og eitt í lokin, hvernig má það vera að ekki er tekið mun alvarlegra á öllu forvarnarstarfi.  Hvernig má það vera að ekki er verið að þétta félagslega, fjárhagslega og tilfinningalega öryggisnetið. Hvernig má það vera að niðurskurður í heilbrigðis- og félagslegakerfinu er svona furðulega beittur og ótengdur framtíðarsýn og raunveruleika skynjun?

Eru allir að bíða eftir að vandi fjölskyldna og einstaklinga verði nánast óbærilegur.  Hvar er í raun og veru,  verið að  byrgja brunninn varðandi málefni allra sem eru atvinnulausir og aðstandenda þeirra. Allra sem eru í vandi með húsnæðismálin sín og ég tala nú ekki um gengistryggðu lánin sem varð að lögsækja vegna til að sjá eitthvað gerast.

Þetta og margt sem tengist félagslegu og tilfinningalegu öryggi okkur hefur legið í dróma. Bögubósar hafa of lengi fengið að ráðskast með líf okkar. Tökum völdin og breytum samfélagi okkar í samfélag okkar. 

Bretar fallast á eftirgjöf

Oft lítið trúverðugur Hæstiréttur eftir!

Las lög og reglurgerðir á sínum tíma og sá lögleysuna í vinnu bankana.  Afgreiðsla ráðherra og þings undanfarið ár er alveg jafn ótrúleg.  Ekkert gert, ekkert sagt engin skoðun.Bara verið í að fella niður skuldir fyrrverandi og því miður um leið væntanlega tilvonandi aftur ríka fólksins.

Miðað við staðreyndir gat  dómur Héraðsdóms ekki orðið annar.  En svo er það Hæstiréttur og því miður hefur afgreiðsla Hæstaréttar sl. ár verið ríki og yfirvaldi í hag.  Oft hefur verið lygilegur viðsnúningur hjá Hæstarétti. Dómsvaldið reynst vera framlenging á framkvæmdavaldi og túlkur fyrir vilja löggjafans!!

Hvernig á trúnaður og traust að þrífast þegar jarðvegurinn sem verið er að sá í er orðin algjör óræktaruppstretta? Og arfinn ekki reittur eða áburði dreift. 

En ég ætla vera bjartsýnn á að niðurstaða Hæstaréttar verði í takt við afgreiðslu Héraðsdóms og þá verður nóg að gera í banka- og lánakerfinu,

Gengislánin dæmd óheimil

Forval/prófkjör vafasöm leið til betri lista.

Gott að verða í 1.a sæti listans í Reykjavík en er frekar vafasamt að þessi listi  eigi mikla möguleika.  Því miður er of auðvelt að smala sína í litlu forvali.  Við erum of vön að kjósa í blindni og einstaklingshyggja,  hefð og kunningsskapur er leiðarljósið. 

En ég held að hópur td. 5-7. aðila í uppstillingu sé góð lausn.  Þess vegna má hann fyrst leita eftir ákveðnum hópi viljugra og raða svo óttalaust upp sigur líklegum lista.  Og listinn svo lagður fram til lýðræðislegrar afgreiðslu á vel kynntum fundi.  Stilla verður upp með hagsmuni fólksins/flokksins í huga en ekki út frá þröngum hæfileikum og hagsmunum einstaklingsins.  Hagsmunir allra verður að leiða okkur þótt freistandi sé  að líta framhjá því og einblína á einstakling og sjá ekki heildarhag. 

Hér hefur það gerst að við val á Sóleyju Tómasdóttur hefur að mínu mati verið litið framhjá og kosið án hugsun um heildarhagsmuni, kjörþokka og jákvæða útgeislun. það vantar finnst mér þessi tilfinningu og þörf fyrir að kjósa viðkomandi. Við verðum að hafa hugrekki til að brjóta upp og breyta og velja og hafna án ótta um einhverjar afleiðingar innandyra eða annarsstaðar. 

Er "latte" kynslóðin að raðast inn á lista flokkana? 

En við fáum það sem við biðjum um svo gangi VG vel í borgarstjórnarkosningunum.  

Sóley sigraði í Reykjavík

Er ekki kominn tími á staðreyndir og heiðarleika?

Neikvæðar óstaðfestar sögusagnir af hendi blaðamanna eru of algengar í fjölmiðlum okkar í dag! Eins og dæmigerð frétt um ferð íslendinga til Hollands.  Samkvæmt heimildum Morgunblaðsins herma heimildir Morgunblaðsins að ekki eru um samningaviðræður að ræða, að ekki hafi verið rætt um vaxtakjör,  að tilfinningar hollensk blaðamanns væru að væntingar væru ekki miklar af hálfu hollendinga.

Þessi "ekki frétt" óstaðfestra sögusagna er ekki til að gleðja einn né neinn. Óljósar vægast sagt mardraumskenndar heimildir fréttamanna eru eins og teknar úr sögubókum.  Þetta fólk hlýtur að sofa illa og lítið um jákvæðar,  byggðar á rannsóknar- og sannleiksleitandi draumafréttnæman vilja að ræða. 

Segja verður að engum er gefum möguleiki á að vinna að einhverjum málum eða fá uppbyggjandi fréttatengdar, trúverðugar og málefnalegar umræður einhversstaðar.  

Því miður er framkoma þingsins ekki til að byggja á.  Þar er gamla hávaða árásaraðferð þess sem segir ef þú ert ekki með mér ertu á móti mér aðferðin notuð.  Notaðar eru ómálefnalegar umræður í stíl gömlu víkinganna í undirförlum meinvarpa tilgangi .  Hér á að segja sem minnst af upplýsandi hlutum heldur ýgja að eða ganga í kringum grautinn, aðferðin notuð. 

Ég sakna einhvers heiðarleika sem sjáanlega kemur innanfrá sagður í auðmýkt og einlægni. Sakna stjórnmálamanna, frétta- og blaðamanna, fulltrúa samtaka hagsmunaaðila sem tala einfaldlega af heiðarleika og trúverðugleika til annarra íslendinga.  

Ég fæ ekki séð að einn aðila sé að reyna það. Og ef svo skyldi vera þá oftast í þeim öfuga tilgangi að koma höggi á svonefndan andstæðing! Rökfærsla víkur ætið fyrir brigs- og stóryrðum. 

Nú er skýrsla Rannsóknarnefndar að koma og vonandi ber okkur gæfu til að ræða hana málefnalega.  En nýjasta dæmið um arðgreiðslur til þingmanns sem reynast ólöglegar og afgreiðslan á því máli er ekki til fyrirmyndar.   Virðing fyrir Alþingi er látin víkja fyrir persónu viðkomandi þingmanns.  Hér á að segja af sér þingmennsku.  Sómi okkar krefst þess. Er framkvæmdur glæpur  þótt þýfinu sé skilað þegar upp kemst um hann?

Hvar er siðmenntaða lýðræðið sem á að vera á Austurvelli?  Samræðulist er ekki í hávegum, rannsóknarfréttamennska í lágmarki aðeins hávaðasamur reiðilestur heyrist. Vonandi erum við að hætta að nota aðferðina "að ráðast á og verja sig"í bland við hagsmunabaráttu.

Tökum því rólega og öndum með nefinu. Dveljum ekki í vandamálinu,  tölum saman og vinnum í lausninn.  Sýnum hvort öðru virðingu. 

Hollendingar gefa sig ekki

Stýrivextir, áhrifasvæði okkar og kærleikslíf í upplausn.

Vegvísir fyrir daginn í dag. 

Gerir þú þér grein fyrir að allt sem þú gerir, hvernig þú lifir og hugsar, getur verið til góðs eða ills fyrir heiminn.  Hættu að láta draga þig inn í hringiðu óróa, glundroða, niðurrifs og eyðileggingar.

Byrjaðu nú þegar að einbeita þér að dásemdum og fegurð heimsins i kringum þig, þakkaðu fyrir allt. 

Blessaðu alla sem þú ert í snertingu við. Neitaðu að sjá það versta í fólki, atburðum eða ástandi, leitaðu alltaf eftir því besta.  Það á ekkert skylt við strútinn sem stingur höfðinu í sandinn og neitar að horfast í augu við raunveruleika heimsins.

Það felur aðeins í sér að leita skuli eftir og einbeita sér að því besta í öllu og öllum.  Örlítill heimur er innra með þér, Þegar þar er friður og jafnvægi, kærleikur og skilningur, alveg inn í dýpstu vitund í litla heiminum þínum, mun það speglast í hið ytra, í umhverfi þínu.

Þegar þú nærð því ertu byrjaður að leggja þitt af mörkum til hins viðtæka heildarástands heimsins.

 

Eileen Caddy.

Erum við að týnast í ytri hlutum?  Lifum við í umhverfi þar sem orð og samskiptaleysi stjórna líðan okkarog viljum við gera eitthvað í því, breyta einhverju? Dýrmæt og áhrifarík orð eru sögð og samskiptileysi hefur ríkt sem ekki verður aftur tekið?

Ég er orðinn ótrúlega þreyttur á umræðunni, við erum eins og inni í miðju hverfilbyls þar sem logn ríkir og enginn vill eða þorir að taka skref.  Því við verðum stíga inn í storminn og taka ákveðinn tíma í að leyfa storminum að geysa. Öðruvísi verður ekki nýja Ísland byggt upp úr rústum þessara erfiðu fortíðar gærdags okkar. 

Innra með okkur byr sannleikurinn fyrir hvert og eitt okkar.  Í honum verður heildar sannleikurinn stór og mektugur.  Látum ekki alla okkar orku í það sem er utan við okkur og utan okkar áhrifamáttar heldur leitum inn á við í eigin dásamlegu kyrrð.  Hér getum við haft áhrif og héðan úr kyrðinni getum við sameiginlega haft óendanlega stór áhrif.

Kærleikurinn er lykillinn að öllum lokuðum dyrum.  Lærum að nota lykilinn uns allar dyr hafa verið opnaðar.  Opnum augu okkar og sjáum sameiginlega þörf okkar og svörum henni. 

 

 

Stýrivextir lækka í 9,5%

Framtíðin greiðir þegar mokað er úr tómum kistum.

Hvernig líður mér þegar ég les svona? Hvað gerist eiginlega hjá mér?  Í óöryggi er ég farinn að taka skoðanir annarra á hugsunum mínum og hegðun fram yfir mínar hugmyndir um mig og hvernig ég vil hafa það?  Kannast einhver við þessar hugsanir? Er líf okkar stöðugur óróleiki, flóttalegt, óöruggt er þessi óvissa um hvað muni gerast jafnvel í dag að ganga endanlega frá okkur? 

Eru dagar mínir eitthvað tengdir eftirfarandi ástandi? Lífi í ótta, tómleika og doða?  Er vantraust og stöðugur kvíði? Finnst mér ég ekki ráða við sársaukann, fólk og aðstæður.  Þrái ég breytingar en þori ekki að rugga bátnum af ótta eða óvissu um afleiðingarnar. 

Upplifi ég einangrandi einmannakennd því óttinn heldur mig frá mínum nánustu sem öðrum og líka frá mörgum af mínum uppáhalds stöðum.  Skipti ég sífellt um skoðun því mismunandi upplýsingar hellast yfir mig úr mismunandi áttum.  Er eins og hringekja sé stöðugt í gangi í höfðinu?  Finnst mér að ég viti og skilji  litið hvað er að gerast í stjórnmálum, bankamálum og fjármálaumhverfi? Hver bar ábyrgð? Hvar er gagnsæið?  Er virkilega klíkuskapur kunningjasamfélagsins enn ríkjandi? Hver er að selja hverjum hvað?  Á enn „litli maðurinn“ að bera ábyrgðina?

Á virkilega í dag að spara flatt yfir línuna á kostnað framtíðar án þess að hugleiða afleiðingarnar?  Er ekki öllum ljóst að vinavædda eftirlitskerfið í bönkum sem annarsstaðar,  átti vonandi fremur en á, auðveldara með þúsundkallinn en milljarðan?

Er reiði, kvíði, vantraust og einmannakennd eðlilegt ástand við núverandi þjóðfélagsaðstæður?  Er  efi minn og þessi kvíðahnútur einfaldlega tilkominn vegna ástandsins og að ekkert traust er lengur milli mín og annarra?  Stend ég í tómleika mínum og ekki neitt trúarvert sjáanlegt?  Hvar er einhver sem getur talað við mig og okkur af lágstemmdri skynsemi og trúverðugleika?   Snýst tilvera mín um að að lifa lifið af ekki lifa því lifandi? Þori ég ekki að standa á mínu vegna þess að ég tek sífellt ábyrgð á viðbrögðum annarra, vil ekki særa?  Vil ég þoknast,  jánka, skipta um skoðun fremur en taka höfnun eða reiði hvort sem er frá mínum nánustu eða öðru fólki?  Hefði ég átt að vita betur? Er stöðug sjálfsásökun?  Hver er sjálfsmynd mín?  Hver er ég?  Hvað erum við? Er lífið bara eitt stórt spurningarmerki?  Er einhver meðvirkni í gangi?  Er ekki kominn tími til að henda "það er svo gott að þjást" þráhyggjunni?

Er þetta svakalega lítið skiljanlegt?

Glitnir mokaði fé í Fons

Draumur eða veruleiki þess sem ekkert eða engin er!

Stutt lýsing á staðreyndum augnabliksin.  Autt svið,  myrkur,  einn kastari beinir daufu ljósi að einni manneskju. Konu um fertugt, frekar hávaxna.  Hún er sterkleg en grönn með hálfsítt rauðbrúnt hár, dökkrautt naglalakk og tekið andlit,  klædd í efnismiklum síðum kjól.....  Ég sit einn  í miðjum salnum og horfi á þessa veru sem stendur í kastaraljósinu bein í baki.  Hula sorgar virðist umlykja hana.  Hún horfir óörugg og leitandi í kringum sig fram í salinn svo heyri ég hana segja hásri röddu eins og við sjálfa sig  .................................................................................................... Hvað gerðist?  Hvar er ég?  Hvað  varð um síðastu nótt?  Skyldi ég hafa hitt einhvern sem þekkir Karl Ágúst?  Getur einhver hérna svarað?  Ég man ekkert sjálf?  Kjóllinn minn er  þvældur eins og hnykkur hafi komið á hann og ég er þreytt svo þreytt.  Hvað gerðist eiginlega?  Gærkvöldið byrjaði fallega,  ég lagði fram hárið, kjólinn, skóna og festina.  Fékk mér Sothern Comfort og fór í þrenginguna sem gerir mig að Klöru.  Klöru sem sést eftir miðnætti,  örugg og falleg.  Ég man hvað spennan magnaðist  upp innra með mér, einn í viðbót og svo var ég á leið á stefnumótið.   Aah,  skórnir eru að drepa mig, afhverju er ég ennþá í þeim?  Afhverju er Klara hér ein um miðjan morgun?  Hann sagði að ég væri falleg, að ég hefði stíl og væri eftirtektarverð kona! Mig langaði að kyssa hann, hlæja , syngja og gráta en svo fann ég depurðina.  Ég upplifði ótta,  varð reið eins og ég væri í hlutverki sem þeytti mig um líkt og hvirfilbyl.  En það er í lagi ég ætla bara að vera Klara, falleg og frjáls.  Drekka og daðra vera fallega og skemmtilega Klara.  Sælu tilfinningin nistir hjarta mitt svo óendanlega góð í sársauka sínum.  Hvað  gerðist eiginlega í nótt?  Var það ímyndun eða hafði rýtingi verið brugðið á loft?  Er einhver hérna?Hann var myndalegur maðurinn sem ég átti stefnumót við.  Ekki einn af þessum venjulegu vansælu, vodkadrekkandi ruðningum.  En hann átti að þekkja mig, þekkja Klöru. Vita sannleikann!  Ég man að seinna um nóttina truflaði eitthvað andrúmsloftið, nálægðin varð meiri,  einmitt eftir kampavínið og  ljósa krókant Lindu-súkkúlaðið. En síðan er svart myrkur- og svo stend ég allt í einu hér, á sviðinu,  ein í morgunrökkrinu.  Hverja hitti ég, hvað gerðist, hvert fór ég?  Setti hann eitthvað í glasið?  Allt í einu er mér ljóst, að nóttin er týnd og hræðslan  læðist yfir mig.  Það er eins og ég sé stungin með rýtingi, vonbrigði, svik og klækir þyrlast um í höfðinu.  Ein í augnablikinu,  skynja ég sterkt vanmátt minn og getuleysi,  ég mun ekkert gera eða segja. Þessi nótt, var nótt Klöru.  Klara gerðist eitthvað sem þarf að óttast?  Nei, það held ég ekki.  Þetta var bara venjuleg nótt lík mörgum öðrum hjá Klöru? Jæja, verð að skipta um föt núna  ég er of seinn og vinnan bíður.  Jakkafötin, skyrtan, bindið og dökku skórnir.  Já,  Karl Ágúst er orðinn of seinn, stimpilklukkan tifar og  tíminn líður.  Dagsbirtan krefst líka sinn búning og sitt svið. ..................................... ....................................................................... Ég kippist við og vakna, nudda augun og lít í kringum mig í salnum.  Ég er einn í myrkrinu en ilmur frá konu berst allt í einu til mín frá tómu sviðinu.  Draumur? Veit ekki?  En falleg var hún þessi Klara hans Karls Ágústar.                           

Meðvirkni, falinn alvarlegur heilbrigðisvandi?

Meðvirkni hefur áhrif á allt líf okkar.  En engin talar um meðvirkni.  Engin vill opna augun og sjá “lífið” og sjá hvernig meðvirkni heftir jafnvel eigið líf.  Ómeðvitað stundum meðvitað er allt gert til að viðhalda “stöðugleika” það má ekkert breytast. 

En hvað kostar það okkur að halda óbreyttri stefnu sama hvað gerist og hvert stefnir? Hvað kostar að vera sjón- og heyrnarlaus til að forðast eigin tilfinningar? Er núverandi ástand á Íslandi tilkomið vegna meðvirkni? 

Eitt einkenni meðvirkni er “Ég breyti gildum mínum og heilindum til þess að forðast höfnun eða reiði annarra.”  Kannast einhver við þessa fullyrðingu?  Og ef svo er, hver vill standa upp og segja að það er “bleikur fíll” í stofunni? Hvort sem stofan er heima, í vinnunni á stjórnarheimilinu eða Alþingi?

Áfengis og vímuefnaneysla er án efa eitt stærsta heilbrigðisvandamál okkar Íslendinga. Samantekt Hagstofunnar sýnir að það megi áætla að rúmlega einn einstaklingur látist í viku hverri af völdum beinnar eða óbeinnar neyslu.  Annað sem er ekki síður alvarlegt er að samkvæmt Bandarískum tölum þá er um 18% Bandaríkjamanna 12 ára og eldri sem drekka óhóflega. Enn aðrar tölur segja að í kring um hvern alkóhólista séu að meðaltali fjórir aðstandendur sem skaðast að einhverju leiti af fíklinum. Ef þessar tölur eru yfirfærðar á Íslenskan veruleika þá erum við að tala um rúmlega 70% hlutfall aðstandanda/meðvirkra hér á landi. Ef þetta er raunin þá er stærri hluti þjóðarinnar haldinn meðvirkni á einhverju stígi.  Sannleikann getum við sjálf séð ef við lítum í eigin barm og kringum okkur.  Hvar sem er heima, í vinnu, hjá vinum og fleiri stöðum!

Hver kannast ekki við eitthvað af eftirfarandi lýsingum:

·    Mér finnst ég algjörlega óeigingjarn og einarðlega helgaður velferð annarra.

·    Ég er fram úr hófi trúr fólki og kem mér því ekki nógu fljótt úr skaðlegum    

     aðstæðum.

·    Ég gef öðrum ráð og leiðbeiningar óspurður. 

·    Ég á erfitt með að taka ákvarðanir.

Meðvirkni er sjúkdómur sem tærir upp sál okkar. Hann hefur áhrif á allt okkar líf, fjölskyldur okkar, börn, vini, skyldmenni, fyrirtæki,frama, heilsu og andlegan þroska.  Hann er hamlandi og ómeðhöndlaður hefur hann eyðileggjandi áhrif á okkur sjálf og aðra enn frekar. Mörg okkar enda í þeirri aðstöðu að þurfa að leita til annarra eftir hjálp. Meðvirkni, tærir sálina oft án þess að við sjáum það sjálf.  Meðvirkni er háttarlag þar sem manneskja tekur ábyrgð á gjörðum annarra og hjálpar viðkomandi að forðast það að takast á við vandamálið á beinan hátt,  gert til að viðhalda stöðugleika í samskiptum fjölskyldunnar.  Meðvirkni byrjar sem eðlileg viðbrögð við óeðlilegum aðstæðum. Í meðvirkni missum við af eigin lifi, lifum fyrir aðra og hvað þeim finnst um okkur.  Við lifum í stöðugri skömm og sektarkennd. 

Engin meðferð er til á Íslandi fyrir meðvirka einstaklinga.  Langtíma eftirfylgni og stuðning vantar.  Opinber viðkenning á meðvirkni sem skaðandi og eyðileggjandi hegðun fyrir einstaklinga, fjölskyldur og þjóð vantar.  Við erum inní miðju hvirfilbylsins og sjáum ekki eyðilegginguna utan við okkur.

Við sjáum ekki að meðvirkni er stærsta heilbrigðisvandamál Íslensks samfélags í dag og enginn þorir að viðurkenna það því þá þarf viðkomandi að horfa í eigin barm.

Við viljum ekki sjá þá sem þurfa og vilja þiggja þessa hjálp. Þeir hafa í fá hús að vernda.  Því óttin hjá þeim sem hafa völdin, óttinn við að líta í eigin barm og viðurkenna að við erum öll mannleg með kosti og galla eins og aðrir erum ekki meiri eða minni. Óttinn við að missa grímuna, missa hina ímynduðu fullkomnun er svo mikill að þeir velja að sjá ekki þann gríðastóra vanda sem heltekur samfélagið okkar.  Vandinn er án nokkurs vafa gríðarlega stór og til að sporna við honum þarf fyrst og fremst að viðurkenna vandann.  Við þurfum að vera tilbúin að skoða okkur sjálf, vera tilbúin í að laga þá bresti sem há okkur hvert og eitt. Engin er mikilvægastur, engin skoðun réttari en önnur aðeins sameiginlegir hagsmunir og löngun í gott líf getur leitt okkur áfram.  

Mikilvægt er að við spurjum okkur eftirfarandi spurninga. 
Er lífið ekki til þess að lifa því lifandi og í hamingjusemi? Vantar eitthvað upp á það hjá mér?  Hvað get ég gert til að breyta núverandi ástandi mínu og samfélagsins?

Uppl. Varðandi efni greinarinnar hjá www.Lausnin.is  netfang: [e-mail]

 

 

Býr hamingjan í næstu götu?

Sem barn spáði ég aldrei í hvað yrði um næstu árin hvað þá eitthvað um morgundaginn.  Morgundagurinn var á morgun og mér hulin gáta.   Veit ekki hvenær morgundagurinn og oft gærdagurinn fór að skipta meira máli en dagurinn í dag. Veit ekki hvenær ég fór að missa af  því sem var að gerast vegna hugsana um hvað myndi gerast á morgun.

Það er eiginlega skrítið að vita þetta ekki.  Furðulegt að muna ekki hvenær ég hætti að vera til í augnablikinu.  Hvaða fyrirbæri var það sem kom þessu afstað.  Hvað gerði mig  ósýnilegan  og nánast að engu í samfélagi augnabliksins sem ég lifði í eða átti að vera til í ?   

Á barnsárunum bjó hamingjan heima hjá mér var bara þar sem ég var.  Lék mér,  stökk yfir skurði eða var í boltaleikjum.  Allt var svo einfalt þar til hamingjan flutti í næstu götu.  Hvenær fór minn heimur að vera annar en ykkar? Hvenær gerðist það?

Ég man stundir sem barn þegar ég og bróðir minn fengum mjólk og brauð í nesti og lögðum í ferðalag út í óvissuna.  Allt var svo ævintýranlega stórt og allt svo spennandi. Fórum yfir girðinguna hinum megin götunnar.  Rétt hjá var grísaból sem skrítin lykt og hávær öskur komu frá.  En samt var alltaf gaman að hanga þar á girðingunni og horfa á svínin rúlla og leika sér í drullunni.  Svínin fóru geðveikt frjáls og líf þeirra virtist einfalt en snyrtilegt í drullupollunum.

En við röltum í aðra átt  í suðaustur frá grísabólinu.  Við okkur blasti tún, hestar og hús sem voru flest að hruni komin enda úr afgangstimbri og gömlu ryðguðu bárujárni.  Hestarnir litu upp og eins og kinkuðu kolli til okkar.  Nokkrar kýr horfðu á okkur stórum alltaf smá hissa augum en kindurnar tóku á sprett. Við gengum áfram í háu óslegna grasinu, stukkum yfir nokkra illfæra skurði af leikni en í smá spennukasti!  Hvað ef ég næði ekki yfir? En ég var léttur og flaug alltaf yfir. Bróðir minn var seinni í svifum og hikaði oftar og reyndi að finna aðra leið en svifleiðina.  Fjöllin virtust allt í einu ofan í okkur svo stór og nálægt.  Mér brá vorum við ekki komnir heldur langt að heiman?  Bóndabær birtist allt í einu og mér fannst ég kominn inn  á bannsvæði.  Við skröltum áfram og gamall maður kallaði á okkur hálf tannlaust brosið hans var svo furðulegt en skringilega fallegt.  Blessaðir drengir á hvaða leið eruð þið,  spurði hann?  Ég svaraði engu leit niður og flytti mér áfram. Seinna vissi ég að þetta var góður karl sem bjó þarna efra og lifði bara sínu lífi.  Sæll með sitt held ég en alltaf kallaður nöfnum af fólki og talinn skritinn af þeim sem voru ofan í daglegu brauðstritinu og höfðu engan tíma til að stökkva yfir skurði.   

Við bræðurnir fórum að finna fyrir þreytu og settumst niður í sólinni.  Það var alltaf sól á þessum árum bernsku minnar alltaf heiður himinn.  Sat þarna og ég veit að þarna var allt svo allveg allt í lagi.  Ekkert sem truflaði ekkert sem hræddi eða angraði.   Samt engin tómatilfinning!  Llífið bara var og mér leið vel.  Sagði við litla bróður að við skyldum labba aðeins lengra nær gamla stökkpallinum og fá okkur nesti þar.  Framhjá stóra bænum og inn í litla skóginn í lægðinni. Við gengum áfram aðframkomnir af þreytu í fótunum.  Fjallið fyrir ofan sem er bæjarprýði virtist svakalega hátt og allt í einu fannst mér ég vera villtur.  Settist nær bróður mínum og leit á hann.  Hann var hinn ánægðasti með snúð og mjólk og ekkert villtur að sjá.  Ég sagði stundarhátt , klárum nestið og förum heim.  Hann var oft sá sem róaði mig án þess að vita það.  Var til staðar. 

Ferðin heim sóttist vel en tók rosa tíma en heim komumst við.  Gengum inn í þvottahúsið og ég kallaði á mömmu sem leit fram til okkar.  Allt var  í lagi.

Þetta ferðalag okkur bræðra er langt og spennandi í minningunni en var í raun styttra og  öðruvísi veit ég í dag.

Leið okkar hafði legið um stór og villt  tún  minninga sem í dag eru full af stórum steypukössum og malbiki og rúmum fjörtíu árum seinna er þetta ekki nema fjórar götur að fara yfir. 

Hestarnir, kyrnar og kindurnar farnar og blikkbeljur og malbikaðir leikvellir hvarvetna og gamli maðurinn sem við hittum farinn til síns heima.  Hann er heppinn að hafa misst af þessum skæruliðum sem fóru yfir túnið og rændu okkur grasið og frið himinins.  Heppinn að hafa misst af því að hafa verið rændur hamingju og ró sinni af villuráfandi græðgi og gerfiþörf nútímans. 

En ég verð að finna nýja leið að hamingju minni - mitt ferðalag liggur inn á við í hugarró og innri hamingju.  Hamingjan býr nefnilega ekki í næstu götu heldur innra með sjálfum mér. 

Augnablikið er lífið sjálft.  En í hraða okkar missum við af því og hrösum inn í framtíðina.  Áfram er haldið ekki líta tilbaka.  Hægjum á okkur, setjumst niður og njótum augnabliksins.  Annars er það farið og kemur aldrei aftur.  Vonin býr í augnablikinu. Líf án vonar er tómlegt - grípum augnablikið njótum lífsins.