Býr hamingjan í næstu götu?

Sem barn spáði ég aldrei í hvað yrði um næstu árin hvað þá eitthvað um morgundaginn.  Morgundagurinn var á morgun og mér hulin gáta.   Veit ekki hvenær morgundagurinn og oft gærdagurinn fór að skipta meira máli en dagurinn í dag. Veit ekki hvenær ég fór að missa af  því sem var að gerast vegna hugsana um hvað myndi gerast á morgun.

Það er eiginlega skrítið að vita þetta ekki.  Furðulegt að muna ekki hvenær ég hætti að vera til í augnablikinu.  Hvaða fyrirbæri var það sem kom þessu afstað.  Hvað gerði mig  ósýnilegan  og nánast að engu í samfélagi augnabliksins sem ég lifði í eða átti að vera til í ?   

Á barnsárunum bjó hamingjan heima hjá mér var bara þar sem ég var.  Lék mér,  stökk yfir skurði eða var í boltaleikjum.  Allt var svo einfalt þar til hamingjan flutti í næstu götu.  Hvenær fór minn heimur að vera annar en ykkar? Hvenær gerðist það?

Ég man stundir sem barn þegar ég og bróðir minn fengum mjólk og brauð í nesti og lögðum í ferðalag út í óvissuna.  Allt var svo ævintýranlega stórt og allt svo spennandi. Fórum yfir girðinguna hinum megin götunnar.  Rétt hjá var grísaból sem skrítin lykt og hávær öskur komu frá.  En samt var alltaf gaman að hanga þar á girðingunni og horfa á svínin rúlla og leika sér í drullunni.  Svínin fóru geðveikt frjáls og líf þeirra virtist einfalt en snyrtilegt í drullupollunum.

En við röltum í aðra átt  í suðaustur frá grísabólinu.  Við okkur blasti tún, hestar og hús sem voru flest að hruni komin enda úr afgangstimbri og gömlu ryðguðu bárujárni.  Hestarnir litu upp og eins og kinkuðu kolli til okkar.  Nokkrar kýr horfðu á okkur stórum alltaf smá hissa augum en kindurnar tóku á sprett. Við gengum áfram í háu óslegna grasinu, stukkum yfir nokkra illfæra skurði af leikni en í smá spennukasti!  Hvað ef ég næði ekki yfir? En ég var léttur og flaug alltaf yfir. Bróðir minn var seinni í svifum og hikaði oftar og reyndi að finna aðra leið en svifleiðina.  Fjöllin virtust allt í einu ofan í okkur svo stór og nálægt.  Mér brá vorum við ekki komnir heldur langt að heiman?  Bóndabær birtist allt í einu og mér fannst ég kominn inn  á bannsvæði.  Við skröltum áfram og gamall maður kallaði á okkur hálf tannlaust brosið hans var svo furðulegt en skringilega fallegt.  Blessaðir drengir á hvaða leið eruð þið,  spurði hann?  Ég svaraði engu leit niður og flytti mér áfram. Seinna vissi ég að þetta var góður karl sem bjó þarna efra og lifði bara sínu lífi.  Sæll með sitt held ég en alltaf kallaður nöfnum af fólki og talinn skritinn af þeim sem voru ofan í daglegu brauðstritinu og höfðu engan tíma til að stökkva yfir skurði.   

Við bræðurnir fórum að finna fyrir þreytu og settumst niður í sólinni.  Það var alltaf sól á þessum árum bernsku minnar alltaf heiður himinn.  Sat þarna og ég veit að þarna var allt svo allveg allt í lagi.  Ekkert sem truflaði ekkert sem hræddi eða angraði.   Samt engin tómatilfinning!  Llífið bara var og mér leið vel.  Sagði við litla bróður að við skyldum labba aðeins lengra nær gamla stökkpallinum og fá okkur nesti þar.  Framhjá stóra bænum og inn í litla skóginn í lægðinni. Við gengum áfram aðframkomnir af þreytu í fótunum.  Fjallið fyrir ofan sem er bæjarprýði virtist svakalega hátt og allt í einu fannst mér ég vera villtur.  Settist nær bróður mínum og leit á hann.  Hann var hinn ánægðasti með snúð og mjólk og ekkert villtur að sjá.  Ég sagði stundarhátt , klárum nestið og förum heim.  Hann var oft sá sem róaði mig án þess að vita það.  Var til staðar. 

Ferðin heim sóttist vel en tók rosa tíma en heim komumst við.  Gengum inn í þvottahúsið og ég kallaði á mömmu sem leit fram til okkar.  Allt var  í lagi.

Þetta ferðalag okkur bræðra er langt og spennandi í minningunni en var í raun styttra og  öðruvísi veit ég í dag.

Leið okkar hafði legið um stór og villt  tún  minninga sem í dag eru full af stórum steypukössum og malbiki og rúmum fjörtíu árum seinna er þetta ekki nema fjórar götur að fara yfir. 

Hestarnir, kyrnar og kindurnar farnar og blikkbeljur og malbikaðir leikvellir hvarvetna og gamli maðurinn sem við hittum farinn til síns heima.  Hann er heppinn að hafa misst af þessum skæruliðum sem fóru yfir túnið og rændu okkur grasið og frið himinins.  Heppinn að hafa misst af því að hafa verið rændur hamingju og ró sinni af villuráfandi græðgi og gerfiþörf nútímans. 

En ég verð að finna nýja leið að hamingju minni - mitt ferðalag liggur inn á við í hugarró og innri hamingju.  Hamingjan býr nefnilega ekki í næstu götu heldur innra með sjálfum mér. 

Augnablikið er lífið sjálft.  En í hraða okkar missum við af því og hrösum inn í framtíðina.  Áfram er haldið ekki líta tilbaka.  Hægjum á okkur, setjumst niður og njótum augnabliksins.  Annars er það farið og kemur aldrei aftur.  Vonin býr í augnablikinu. Líf án vonar er tómlegt - grípum augnablikið njótum lífsins.

 

Athugasemdir

[Smyrill (IP-tala skráð) 16.12.2009 kl. 11:45]

Sæll Percy,

Það var ánægjulegt að rita pistilinn þinn. Allt sem þú segir er rétt. Vonin býr í núinu, að grípa augnablikið og njóta þess varnar tómleika. Veit nú að fólkið í komandi jólaboðum mun ræða um eitthvað mikilvægara en kreppuástandið. Gleðileg jól, farsælt nýtt ár 2010. Smyrill.