Verðugt forsetaverkefni?

 

Atvinnuleysi, húsnæðismissir og fjölskyldur í miklum vanda. Fjölmiðlar, ríkisstjórn, Alþingi eða aðrir fjalla sama sem ekkert um þessi mál.  Miðað við alvarleika málsins ríkir dauðaþögn! Líðan og tilfinningar ber Íslendingurinn einn og í hljóði.

Furðu vekur þögnin um hamfarir þær sem geysa m.a. vegna 14.000 atvinnulausra, uppboða og persónulegra áfalla. Hamfarir sem orsaka í dag og talsvert áfram persónulega og fjölskyldutengda óhamingju, reiði og sorg.  Allt vegna sinnuleysis og furðulega forgangsröðun allflestra sem starfa að þessum málum.

Forsetaembættið gæti komið hér gert innrás og vakið þetta til lífs og upp á yfirborðið.  Forsetinn og frú Dorrit væru góð til að starfa í tengslum við erfiðleika fjölskyldna og einstaklinga. Þau gætu fjallað um þessi mál út frá tilfinningum sínum og heimsótt félagasamtök, stofnanir og aðra sem vinna að velferð þessa hóps. 

Einhver einkennilegur feluleikur og hálfgerð skömm er í eðli okkar sem þjóð að vilja helst ekki tala opinskátt og ákveðið um innri persónulega líðan og vanda.  Að taka af krafti á þessum málum saman. Þetta á einfaldlega bara að reddast! En það gerist aðeins með málefnin á forsíðum blaða og í ræðustól á Alþingi.

Ég hef oft rætt um nauðsýn þess að breyta hugarfari íslendinga til íbúðarhúsnæðis.  Líta á íbúð sem réttindi hverrar fjölskyldu og hvers einstaklings til afnota.  Og þá á eðlilegum viðráðanlegum kjörum en ekki sitja uppi með íbúð sem óörugga falseign.

Húsnæðismál og matarverð er tvennt sem verður að hafa forgang. Atvinnuuppbygging kemur svo samhliða eða á eftir.

Þetta er alvarlegra ástand en við látum sýnast.  Margur harmurinn og mörg áföllin eru borin í hljóði vegna þess að það er til siðs að leysa þetta sjálfur.  Hættum þessari þögn og breytum umræðunni frá því sem er verið að fjalla í dag um í ræðum og ritum. Allt þarf auðvitað að vinnast en þessi mál öryggis og hamingju verður að setja fremst.

Tala um von og trú á að úr öskunni sem þjóðin veður í - rísi betra samfélag.

 

„Það allra versta í 28 ár“

Athugasemdir

[Margrét Sigurðardóttir, 11.2.2009 kl. 11:39]

Flottur pistill Percy. Ég held að þögnin sé verst. Ég hef beðið eftir því í marga mánuði að sjá og heyra í fjölmiðlum rætt við eða um einstaklinga og fjölskyldur sem búa við nýjar aðstæður vegna kreppunnar, atvinnuleysi og óöryggi. Við sjáum bara tölur, þúsundir atvinnulausir og núna á annan tug þúsunda. Það er ekkert smá á Íslandi og gjörsamlega breyttur raunveruleiki. 

Í síðustu viku kom í Fréttablaðinu loksins viðtal við innanhússhönnuð sem varð atvinnulaus í haust. Og í þessari viku var Elín Hirst í fréttaskýringaþætti sínum með góða frásögn af ungri fjölskyldu í þessari stöðu. Og það eru 4 mánuðir síðan hrunið varð!

Vinur minn varð atvinnulaus um áramótin og fær ekki fullar bætur vegna mistaka við upphaflega umsókn. Stofnunin er vanhæf að leiðrétta aftur á bak þannig að hann býr nú við sult og seyru. Ég skrifaði um þetta í kommenti hjá Láru Hönnu og Árni Matthíasson, stjórinn á moggabloggi, sendi mér e-mail í morgun því blaðakona á Mogganum vildi fá samband við mig vegna þessa máls. Hún hafði svo samband við mig og ég sagði henni að ég ætlaði ekki að vinna hennar vinnu og mér fyndist þau ekki hafa staðið sig sem fjölmiðill að sinna ekki þessu mikilvæga máli. Blaða- og fréttamenn eru ekki vanir að vinna með frumkvæði að málum sem eru augljós almenningi. Ég ætla ekki að kóa með blaðamönnum moggans þannig að þeir læri aldrei að fara út á vettvang og finna fólkið sjálfir!

Ef fjölmiðlar fjalla um atvinnulaust fólk og þeirra nýju aðstæður þá sjá það aðrir að þeir eru ekki einir í þessari stöðu. Og þá er ekki þörf fyrir að fela skömm sína. Því það er hræðilegast af öllu ef fjölskyldur fara inn í fátæktina og skammast sín fyrir það! Og þarna geri ég fjölmiðla ábyrga!