Percy-val

17.7.2011 | 12:36

Takmarkið sem aldrei næst er það að fá endalaust meir og meir af öllu?

Samkeppni, öfund hvar byrjar þetta allt? Hvar byrjar þessi vonlausa leit að ytri andlegri fullnægingu? Nóg er aldrei nægjanlegt? Sífelld endalaus skortsala! “The winner takes it all the looser standing small” syngur Abba en er það sannleikurinn? Hvar og hvernig ætla ég sem manneskja að taka ábyrgð á mér og segja hingað en ekki lengra! Nóg er nóg, núna er komið að mörkum alls sem ég get samþykkt sem manneskja.

Þarf alltaf að vega og meta allt og alla? Láta stjórnast af of oft tilbúinni skortupplifun til að fullnægja óendanlegum tómleikanum innra með okkur? Getum við hugsanlega bara verið til? Leyft okkur að lifa og elska og njóta nærveru hvors annars eða einverunnar? Samþykkt og viðurkennd sem bara við, getum við það? Tekið ábyrgð á eigið siðferði og siðferðiskennd og staðið með þessari miklu ábyrgð í blíðu og stríðu?

Frændi minn sagði um daginn, takk fyrir að vera þú, ekkert annað og mér brá aðeins. Takk fyrir að vera þú! Hver er það hugsaði ég eitt augnablik en svo sleppti ég takinu. Get ekki verið ég ef ég er síhugsandi um hver er það! Að vera raunsæismaður eða hugsjónamaður? Er lífið eins og svartar fyrirsagnir blaðanna, aldrei nein viðurkenning á því góða aðeins dimmt yfir og óveður framundan? Skortsala hefur verið tákngerfingur samtímans í langan tíma. Ekkert er nóg, alltaf þarf meira og allt hitt er betra en það sem ég hef. Þessu hefur verið og er enn haldið fram allt í kringum okkur.

Auglýsendur kunna á þetta og halda okkur við efnið. Og við leyfum það! Oft læt ég fagurgala auglýsinga um að ég lifi í skorti, en geti breytt því í þeirra draumsýn, draga mig á tálar. En sjaldnar sem betur fer. Það sem gerðist var að ég fór að verða nægjanlegur í sjálfum mér. Ég fór að vera mér einhvers virði.

Kærleikurinn er allsstaðar nálægur. Í mér, hjá næsta manni í öllu umhverfinu allsstaðar er verið að gefa okkur ef við aðeins viljum þiggja og það er ókeypis!

En nútíma manneskjan vantreystir hreinum óbeisluðum kærleika! Óttast hann og finnst hann gera kröfur. Ef ég þigg hann, já hvað gerist þá eiginlega með líf mitt? Á ég það þá? Eða verður það eign þess sem gefur? Hverf ég inn í sameign samfélagsins eða verð ég ef til vill bara sterkari manneskja þegar einhver fær að elska mig?

Vex ég í kærleikanum og get gefið af mér kærleika til annarra? Eða verð ég að engu? Spurningarnar hlaðast upp og ekkert svar er gefið. Svarið liggur í að þiggja kærleika og gefa hann áfram.

Lifa lífið lifandi og gefandi og verða um leið þiggjandi og þáttakandi í ævintýri sem er engu líkt. Lífinu sjálfu.