Percy-val

15.4.2009 | 15:18

Hægir á prósentunni! En hvað með einstaklinginn á bakvið töluna? Hvar er fjölskyldan?

Þjáningar- eða tjáningarfrelsi? Við stöndum frammi fyrir umbyltingartíma á Íslandi. Mikið rætt um sekt eða sakleysi á hruninu á sl. hausti. Mikil orka fer í ómarkvissa sökudólgaleit og ásakanir ganga á vixl. Spillingin birtist óheft, greiðslur til flokka og bein hagsmunatengsl. En eitt er tært sem fjallalækur, ekkert er talað um okkur, fullorðna, börn, fólk í vinnu eða án hennar, eða um líðan fólks í misöruggu húsnæði. Ekkert rætt um fólk sem í örvæntingu sinni veit ekki hvert á að leita. Við hvern get ég talað? Hvar er hjálp að fá? Hver hlustar á mig? Við höfum með lúmskum hætti verið svipt frelsi til að tjá okkur um tilfinningar! Um óttann,reiðina og öryggisleysið sem hangir yfir okkur sem þrumuský. Af einhverjum ástæðum tölum við ekki um okkur sjálf í aðdraganda þessara kosninga. Gerum of litlar ef þá einhverjar kröfur um mannsæmandi líf, gleði, hamingju og frelsi til að tala um allt sem kraumar innra með okkur. Við stöndum okkur sem þjóð!? Við borgum! Ekkert væl! Púnktur!

Í stjórnarskrá Íslands stendur m.a. eftirfarandi: „67.gr. Hver sá sem hefur verið sviptur frelsi á rétt á að fá að vita tafarlaust um ástæður þess. 68.gr. [Engan má beita pyndingum né annarri ómannúðlegri eða vanvirðandi meðferð eða refsingu. Nauðungarvinnu skal engum gert að leysa af hendi.“

Er verið að pynta okkur? Er andlegt ofbeldi viðvarandi í þessari þögn um raunveruleikann? Erum við í nauðungarvinnu hjá okkur sjálfum? Föst í pytti sjálfsblekkingar og misskildu þjóðarstolti. Ég vil fá svar, hvar pössum ég, þú og við inn í þetta allt þetta orðagjálfur? Sum okkar eru í vinnu, erum í öruggu húsnæði en aðrir eru án þessara hluta. Fullorðnir þegja mestmegnis og gleyma oftast að börnin eru þarna! Börnin sem fara svo líka að þegja og fer svo að líða jafn illa og öllum hinum. Þau sem eiga foreldra í örygginu þora ekki að segja frá, að þau ætli og geti og hin skammast sín fyrir getuleysið . Allir veikjast með einum eða öðrum hætti í þessari þögn í lygavef samfélagsins. Stéttarskiptingin verður skýr! Og þó svo að það sé aukaatriði verður allt heilbrigðiskerfið miklu miklu kostnaðarsamara að óþörfu.

Í stjórnarskránni stendur einnig: „71. gr. [Allir skulu njóta friðhelgi einkalífs, heimilis og fjölskyldu. 73.gr. [Allir eru frjálsir skoðana sinna og sannfæringar. Hver maður á rétt á að láta í ljós hugsanir sínar, en ábyrgjast verður hann þær fyrir dómi. Ritskoðun og aðrar sambærilegar tálmanir á tjáningarfrelsi má aldrei í lög leiða. Tjáningarfrelsi má aðeins setja skorður með lögum í þágu allsherjarreglu eða öryggis ríkisins, til verndar heilsu eða siðgæði manna eða vegna réttinda eða mannorðs annarra, enda teljist þær nauðsynlegar og samrýmist lýðræðishefðum. „

Alla þessa þætti er verið að brjóta á okkur. Oft óbeint af því að hefð er fyrir ákveðinni hegðun þjóðarinnar. Það er eins og "öryggi ríkisins“ og verndun siðgæðis og mannorðs stjórnmála- og fjármálamanna stjórni allri umræðu. Ég og þú erum peð í leiknum og okkur má fórna ef svo ber undir. Ritskoðun er í gangi vegna þess að ekki er sagt frá öllu! Þagað er um ástand það sem hlýtur að ríkja á mörgum heimilum 20.000 atvinnulausra og fjölskyldna þeirra. Þögn er hefting tjáningarfrelsis . Þögnin segir meir en flest orð um hræðslu stjórnmálamanna við umræðuna um þig, mig og okkur! Um ótta þeirra við of mikla nálægð við þig og mig. En við erum þjóðin! Afhverju hafa upplýsingar um stöðu mála lands sem flokka verið sóttar með töng?

Það er of mikið af skammtímalausnum. Of mikið af "fixum" sem skila augnabliks vellíðan en svo dúndrandi timburmönnum. Það er ekki gengið alla leið til þess að skapa grunnöryggið t.d. varðandi húsnæði og mat.

Hvar er aðstoðin, forvarnarvinnan eða opni faðmurinn þegar um þessi mál er að ræða? Sumir segja þetta er allt „ásættanlegt“! Ekkert sé að gerast! Allt í lagi en það mun gerast fyrr en seinna og sjálfsagt þegar líða fer á árið. Doðinn er á þessu augnabliki að vernda okkur fyrir sársauka vonbrigðar og getuleysis. En einn daginn bryst reiði og sektarkennd fram og hvar erum við stödd þá. Hvað verður þá um andlega líðan okkar? Hvar verða fjölskyldumálin þá stödd? Hvar verður forvarnarvinnan heima, í skóla og vinnu? Þá munum við segja afhverju gerðum við ekkert fyrr í þessum málum. Afhverju gleymdist umræðan um mig, þig og okkur og tilfinningalegt öryggi okkar? Afhverju sitjum við í súpunni miðri? Afhverju eru ekki aðgerðirnar miðaðar við tilfinnanlegu öryggisþörf okkar? Hvar er opin, heiðarleg umræða um málefni sem snerta okkur innan við húðina? Hver er að vinna að breytingum út frá þörfinni fyrir gleði og hamingju?