Veldur lærð hegðun úr æsku eigingirni og blindu hins fullorðinna á þarfir annarra?

Vaknaði illilega upp við að vinur minn sagði við mig veistu að “þú getur ekki átt í samskiptum við fólk nema það þurfi á þér að halda”.

Ég hugleiddi þetta eitt andartak og sá svo sannleikann í þessum orðum.  Fjarlægist fólki ef ég get ekkert gert fyrir það.  Get ekki átt í jafningjasamskiptum set mig oftast skör lægra eða þessvegna ofar en aðrir.  Fann að ég varð sorgmæddur og dapur um leið og þetta varð ljóst auðvitað hef ég vitað af þessu en aldrei samþykkt það.

Það er eitt að vera hjálpsamur og annað að vera ekkert nema að fólk þurfi á mér að halda. 

Er ég kanski efni í stjórnmálamann? Fel lélega sjálfsmynd og óöryggi bakvið stjórnsemi, ofurskilning, hjálpsemi og inn á milli undanlátssemi.  Dreg mig svo í hlé þegar fólk skilur ekki fornfúsan tilgang minn.    

Auðvitað er ekki hægt að alhæfa svona.  Þetta er líka hæfileikapakki sem nýtist vel í lífinu ef rétt er haldið á málum.

Samfélagið virðist samt ein stór vanhæf fjölskylda þar sem allir eru að leika hlutverkin sem þau lærðu í æsku.  Hver sér ekki bjargvættinn, uppreisnarsegginn, gleymda barnið í fólki í kringum sig?  Heima, í skóla, í vinnu, með vinum eða á Alþingi allstaðar erum við í hlutverkunum sem við lærðum í æsku af foreldrum eða öðrum fullorðnum á heimilinu.  Hver þekkir ekki að upphefja sig á kostnað annarra, láta vita af sér með festu, undanlátsemi eða svipbrigðum?  Að eiga erfitt með að finna sig í jafningja- samskiptum þar sem jafnvel fólk er sammála um að vera ósammála. Að geta séð það góða sem hinn er að gera.

Hver þekkir ekki augnablik þar sem ljóst er að hinn aðilinn hefur á réttu að standa en það er bara ómögulegt að samþykkja það? Við getum bara ekki skipt um skoðun því hvað heldur fólk (kjósendur) þá um okkur?  Sjálfsmyndin er brothætt og tilfinningin að vera minnimáttar  yfirþyrmandi.  Við getum ekki tekið áhættuna af því að vera viðkvæm því stutt er í innri vanmátt og sársauka. Við hættum að treysta öðrum sem börn og kunnum ekki að treysta sem fullorðin.  Það var ekki staðið við gefin loforð og lítið gert úr trausti því sem barnið sýndi.  Með þessi viðhorf förum við inn í fullorðins samskiptin.   

Er nema von að eitthvað brenglist í mannlegum daglegum samskiptum.  Að þau birtist öðrum einkennilega og í ósamræmi við það sem við sýnum.  Að því ytra fullorðin að innan er barnið að stjórna viðbrögðum okkar.

Í ofannefndu get ég séð sjálfan mig á ýmsum skeiðum lífsins. Margt hefur breyst og sem betur fer hef ég getað alið mig sjálfur upp til að vera ánægðari með sjálfan mig, sáttari við spegilmynd mína og innri mann.

Vanvirkt samskiptamynstur hvers og eins t.d. á Alþingi er einfaldlega útfærð mynd af áhrifum uppeldis okkar.  Viðbrögð, viðhorf öll samskipti litast af því sem við lærðum í æsku. Ef við breytum engu frá þeim tíma eru grunnviðbrögð okkar óbreytt þrátt fyrir að ýmiss fullorðinshegðun hefur lærst.

Það eru þessi berskjölduðu grunnviðbrögð sem við sjáum svo mikið af á Alþingi í samskiptum í ræðustól sem annarsstaðar.

Það er kominn tími til að við tökum fullorðins ábyrgð á lífi okkar og sýnum okkur sem öðrum þá virðingu að vera virk í hlustun og virða skoðanir annarra.

Tökum fullorðins ábyrgð og hættum að segja þrjósku nei við öllu sem hinn aðilinn segir. Náum saman um grunnþarfir þjóðarinnar og þær breytingar sem verður að gera til að við náum réttlátlega að uppfylla þessar kröfur.

Tölum svo saman frá hjartanu ekki alltaf í gegnum lærðu hegðunina sem býr í forritaða höfðinu okkar.