Sofandi, ekki það sama og meðvirkt versnandi?

Já, á öllum stöðum er óttinn við breytingar stjórnandi.  En tillögurnar eru allaveganna tvær?  Umbótatillögur nefndarinnar sem afgreiða má sér!? Hvar er hægt að laga íslenska starfshætti þannig að svona gerist ekki aftur.  Eða hvað.....?

En mannanna verk eru vandasöm þegar tilfinningar láta eftir óttans böl, þar stjórnar oftar en ekki  óttinn við breytingar, óttinn við að missa völd?  Óttinn við að sjá sjálfan sig skýrt og ekki síst óttinn við að fá ekki að vita hvað bíður handan við hornið!  En oftast dvelur laumulega á bak við óttann þrá eftir að finna frið, innri hamingju að standa með sér líðan!   Stíga frá þessari stöðugu, í kringum minn nafla snúandist eigingjörnu hræðslulíðan "ÉG hafi kanski klúðrað einhverju" alltumlykjandi vanlíðan í léttir við að  sjá og upplifa hvað er í raun á bakvið óttann!  Er það í raun eitthvað að óttast nema óttann sjálfan?   En ef ég treysti engum þá treysti ég heldur ekki sjálfum mér?

Auðvitað líður allt hjá, hin íslenska leið?   Aðalmálið er og verður samt alltaf,  að hefja ferðalagið, gera eitthvað nýtt,  stíga út úr (Ó) þægindarammanum sem óttinn takmarkar fyrir okkur.   En þannig gerist það einfaldlega að eins og sagt er á ástkæra "this too shall pass"!   Lífið heldur áfram!  Trúið mér!

http://www.youtube.com/watch?v=A9eAKcE0Mnc&feature=related

En kanski er farsælasta leiðin,  að meðvirkt aðhæfast ekkert með því að afgreiða þessar tillögur "ómeðvitað" og þannig meðvitað svæfa málin í nefnd hjá meðvirkum flokks-systkynum.  

Meðvirkur einstaklingur er fram úr hófi trúr fólki og á erfitt með að koma sér úr skaðlegum aðstæðum,  alltaf að taka ábyrgð á viðbrögðum og líðan allra sem að málunum koma,  nema sínum eigin tilfinningum.   Meðvirklum finnast þeir algjörlega og einarðlega helgaðir velferð annarra og gera lítið úr,  breyta því hvernig þeim líður.  Allt í þágu einhverra sem hugsanlega gætu liðið illa ef ég geri það sem mér finnst vera rétt innra með sjálfum mér. 

Sjálfsmynd mín er algjörlega háð viðbrögðum annarra við hegðun minni! Þannig að ég breyti eins og ég held að aðrir vilji og byrgi mína reiði og minn vanmátt á bakvið útlit hins sjálfumglaða sem vinnur í þágu allra hinna!  Hvar reiði mín brýst svo út er algjörlega háð tilviljun þess hvað sagt er við mig á einhverju " ég hafði ekkert um það" að segja augnabliki! Mælir minn fyllist, ég gýs hvar og hvenær sem ég af tilviljun fæ nóg!!!

Innri sannfæring, uss nei, ekki tala um hana! Ég er næmur fyrir tilfinningum flokksins og líður eins og flokknum líður.  Held ég?  Hvað finnst ykkur um það? Eða.....?

Gæti sofnað í nefnd

Athugasemdir

[Sigurður Haraldsson, 22.9.2010 kl. 11:12]

Sæll flokkræðiskjaftæði og ekkert annað! Talað er um að ráðherrar og þingmenn axli ábyrgð og séu þegar búnir að því halló er einhver heima þarna niðri á alþingi?