Saga af risavaxinni heimsku eða hugleysi ásam ótrúlegri meðvirkri framkomu íslendinga?

Greinin er skrifuð 8. jan. sl. og birt í Morgunblaðinu 19. febr. og sett hér inn til fróðleiks í dag.  En á enn vel við það sem er að gerast í dag!!

Bretar og hollendingar ganga eins langt eða stutt og íslendingar leyfa!  Það þarf tvo í tangó og þar af leiðandi minnst tvo aðila til að koma á gagnkvæmum viðskiptum.  En í meðvirkniskasti og ótta við höfnun eru Íslensk stjórnvöld að taka alla ábyrgð á sínar og okkar herðar.  Ráðgjafi Íslands Eva Joly sagði eftirfarandi í viðtali „ að hún hafi fengið það staðfest frá höfundum Evrópureglugerðar um innstæðutryggingar að reglunum hafi ekki verið ætlað að taka á eins djúpstæðum vanda og bankahrun heillar þjóðar vissulega er. Hún segir reglugerðina meingallaða og það sé ástæða vandans. Íslendingar hafi því öflug rök fyrir því að ábyrgðin sé ekki eingöngu Íslands.“

Ef ég í græðgi minni legg pening inn á áhættureikningi verð ég að gera ráð fyrir að það geti brugðið til margra átta.  Ég græði eða tapi! 

Breskur og hollenskur almenningur sem fór í þessi gagnkvæmu viðskipti bera sína ábyrgð.  Bresku- og Hollensku ríkin ber sína ábyrgð á snemmbærum greiðslum sínum til eigenda Ice-save reikninganna.  En bretar og hollendingar ætluðusér alltafað rukka íslendinga um þessa aura. Og plan þeirra var alveg að ganga upp þar til Ólafur Ragnar gerði þetta voðalega, hann sagði nei.

Við þessi stórhuga meðvirka þjóð ætluðum fram að þessu að taka kaleikinn og teyga í botn þann beiska mjöð sem i honum er.  Hvað svo sem sagt er í fyrirsögnum erlendis er hópur af aðilum þar sem sjá ótrúlegu framkomu breta, hollendina og ESB gangvart smáríkinu Ísland.  Og  skilja ekki auðmýkt íslendinga og óttann við að segja nei.  

En þorum við að segja nei?  Þorum við að segja þetta er framkoma sem við líðum ekki. Megum við  taka okkar pláss í samfélagi þjóða. 

Gengið hefur verið yfir okkur.  En aðeins vegna þess að við leyfðum það. Við höfum ekki með fullorðins hætti sett mörk og sagt nú er nóg komið.  Eins og hjá vanvirkri fjölskyldu er sjáflsvirðingin löskuð.  Til að fela lélega sjálfsvirðingu og  ótta við höfnun heimsins,  ef við setjum mörk, setjum við í gang allskonar leikrit.  Með handrit sem skrifað er af minnimáttarkennd og eigingjarni sjálfsvorkun.  Einhvern veginn sjáum við ekki út yfir kvíða og leyndum ótta.   Best að  borga,  þetta reddast og allt vegna óttans við höfnun  tveggja þjóða sem eru að nota kænsku og afl til að ná sínu fram.

Við viljum borga en ekki á hvaða kjörum sem er.  Hér gildir gagnkvæm ábyrgð og eðlilegir viðskipta hættir eiga að ríkja.  Við erum tilbúin til viðræðna um gagnkvæm viðskipti siðmenntaðra þjóða. Hugmynd Evu Joly um óháðan erlendan  sérfræðing til að leiða viðræðurnar er athygli verð.

En íslenska fjórflokkakerfið hefur í  meðvirkni sinni verið að stefna í þessa átt síðustu áratugi.  Siðferðislaus valdagræðgi flokka og einstaklinga hefur  leynt sem óleynt verið í fararbroddi.  Þar af leiðandi hefur litil sem engin samvinna milli flokka verið nema þegar flokkurinn hagnast á því.  Hugsjónin hefur glatast í meðvirkri framkomu vanvirkrar fjölskyldu sem samanstendur af fjórum einstrengislegum aðilum (flokkum) sem hugsa um sig fyrst og síðast.  Brotin sjálfsmynd flokkana,  óöryggi um tilgang sinn, aldagömul minnimátttarkennd þjóðarinnar er farartálmi sem erfitt er að komast yfir.

Þegar svona er í gangi græðir engin allir tapa hægt og rólega án þess að tekið sé eftir því.  Og það hefur gerst hér.  Engin hefur viljað sjá þennan bleika fíl í stofunni sem fjórflokkarnir eru.  Og hægt og sígandi höfum við stefnt að feigðarósi.  Sagt af og til „þetta reddast“  og gert skurk til að bjarga fyrir horn og svo til öryggis farið gömlu þekktu ál-leiðina þótt oft væri hún samvisku- og siðferðislega erfið.  En ekki rugga bátnum ekki biðja um breytingar sem við augljóslega sjálfir græðum ekki á strax.  Þegar engu er breytt, breytist ekkert og með útlit hetjunnar siglum við af glæsimennsku í strand.

Núna er tími til að gera alvöru breytingar.  Samvinna án landamæra er algjört skilyrði fyrir bættum hag okkar.  Á Alþingi verður að leggja fjórflokkakerfið ásamt minniflokkunum  niður  og allir starfa sem ein heild.  Yfirlýsing um slíkt á að liggja frammi og þjóðstjórn mynduð.  Og erlendir sérfræðingar verða að vera inn á gafli hjá okkur.  Kunningjasamfélagið erenn  of sterkt og við verðum að horfast í augu við að sjálf erum við þessvegna  ekki fær um að laga það sem þarf.

Í stað ásakandi tal forsætisráðherra og sjálfsvorkunnartón ríkisstjórnarinnar verður að koma bjartsýni.  Nýr tónn verður að heyrast frá Íslandi til íslendinga sem og annarra þjóða.  Ábyrgar yfirlýsingar um vilja okkar til að standa við okkar en á forsendum sem við ráðum við verður að koma.  Við verðum að byggja um nýja mynd erlendis af Íslandi.  Skrif í erlend blöð, viðtöl við bjartsýna leiðtoga og ný ábyrg sjálfsmynd Íslands verður að ná til allra hvar sem þeir eru.

En fyrst og síðast þurfum við bjartsýna, upplitsdjarfa leiðtoga sem þora að fara nýjar leiðir af festu og  koma okkur áfram veginn til betri framtíðar.   

Grunur um leynimakk

Athugasemdir

[Kolbrún Bára (IP-tala skráð) 20.2.2010 kl. 10:31]

Mjög góð grein, eins og töluð úr mínum munni.

Kærar þakkir,

Kolbrún Bára

[Gyða (IP-tala skráð) 20.2.2010 kl. 11:21]

Þessi grein er alveg frábær og tímabært innlegg í umræðuna í þjóðfélaginu.

kærar kveðjur Gyða

[percy B. Stefánsson, 20.2.2010 kl. 11:24]

Gott að heyra er sannfærður um að meðvirkni er mesta samfélagsmein okkar nú um stundir!

[Sigurður Haraldsson, 20.2.2010 kl. 23:39]

Frábær grein eins og ég hef reynt að koma frá mér í nokkra mánuði. Þegar búsáhaldabyltingin stóð sem hæst var karfann utanþingsstjórn strax en það brást með hörmulegum afleiðingum ekkert hefur breyst og allir stela sem mest þeir geta firri þjófar komnir til baka fá allt upp í hendurnar með ofurvaldi bankana laun stjórnenda þeirra út úr korti spillingin alger.

Nú er mál að linni og komið að byltingu sem mun breyta kerfinu sem um munar.